Ի
ժամ
գարնանային
մուտ
մարտի
ամսոյն
Արփին
եկեալ
մերձ
ի
առ
սահմանս
նախնոյն,
Օրերն
հասարակեալ,
տիւ
ընդ
գիշերոյն:
Ցնծան
ամէն
թռչունք,
մարդ
եւ
անասուն:
Սառնամանիք
ձմռան
դառնաշունչ
ցրտոյն,
Քակուին
եւ
քաղցրանան
ի
կակղիլ
օդոյն,
Ծաղկեալ
կանանչանան
դաշտ
ընդ
սարերոյն,
Ցնծան
ամէն
թռչունք,
մարդ
եւ
անասուն:
Ուստի
բացեալ
լեզուք
պիւլպիւլ
ձագերոյն,
Գան
իջանեն
յայգին
ի
մէջ
վարդենոյն,
Քաղցրիկ
եւ
անուշիկ
երգեն
գոյնզգոյն.
Ցնծան
ամէն
թռչունք,
մարդ
եւ
անասուն:
Իւսեալ
թագիւ
պճնի
վարդն
ի
մէջ
այգոյն,
Բուրէ
անմահութեան
հոտ
ի
քիմս
մարդոյն,
Զէտ
հարսն
առագաստի
ցանակլի
տեսոյն.
Ցնծան
ամէն
թռչունք,
մարդ
եւ
անասուն:
Քնարաձայն
հնչման
պիւլպիւլին
պարոյն,
Գանձեր
եւ
մեղեդիք,
տաղ
եւ
շարակնոյն,
Թմրին
լսողքն
ամէն
որպէս
ի
գինոյն.
Ցնծան
ամէն
թռչունք,
մարդ
եւ
անասուն:
Ի
տեսութեան
վարդին
՚ւ
ի
ձայն
պիւլպիւլնոյն,
Գրոհ
տուեալ
փութան
վայելել
զնոյն,
Յայգիս
՚ւ
ի
բուրաստան
կանաչ
մարգերոյն.
Ցնծան
ամէն
թռչունք,
մարդ
եւ
անասուն:
Առակ
դու
իմացիր
զաստէն
ատէնոյն
Երկնից
արքայութիւն
արդարոց
հոգոյն,
Պիւլպիւլն
հրեշտակաց
վարդն
պսակնոյն,
Ջան
դիր
ցնծալ
զէտ
մարդ
եւ
ո'չ
անասուն:
Սոսկա
այս
աշխարհիս
մեղաց
ցրտերոյն,
Փութա,
զի
հասնիս
ի
հոգւոց
գարուն,
Բարի
գործօք
տնկեա
վարդենի
հոգոյն.
Զի
ցնծասցես
զէտ
մարդ
եւ
ո'չ
անասուն:
Է'յ,
մարդ,
է՞ր
չամաչես
քո
ասածերոյն,
Խոսքդ
է
բարի,
բայց
անշահ
քո
հոգոյն,
Դարձիր
մեղաց
առ
Տէր
ՃԱՌԵԼ
ի
թվոյն.
Զի
ցնծասցես
զէտ
մարդ
եւ
ո'չ
անասուն: