Տաղեր

Ի ձեռաց վարդին գանգատ պիւլպիւլին.
Քանի ու քանի հանես զիմ հոգին,
Նազերով, ճէվրով ճեմես ի յայգին,
Քանի ու քանի թափես զիմ հոգին:
Վարդն ալ պիւլպիւլին տայ պատասխանին.
Ո'վ սիրուն պիւլպիւլ, զի՞ լաս տրտմագին,
Աստուած պարգեւեաց մեզ գեղեցկութիւն,
Զի վայելեսցուք աստ ի միասին:

Սիրուն վարդ պայծառ, լսէ զիրաւին,
Սուտ է աշխարհիս ամէն բարութիւն,
Երթայ, անցանէ, զինչ որ երեւին
Եւ գայ հասանէ մեզ ճշմարտութիւն:
Սիրուն պիւլպիւլիդ ծառայ եմ ձայնին,
Զինչ խրատ որ տաս, լսող եմ բանին,
Հնազանդիմ քեզ ըստ աշակերտին,
Ցո'յց զպատուիրան, գործեմք զբարին:

Ո'վ վարդ սիրելի, ըկեր իմ անձին,
Իմա, որ երկու օր կայ քո էօմրին
Եւ ես, որ թռչուն, ապրիմ շատ օրին,
Մի' զրկեր էօմրէ վասն քո զէֆկին:
Դու որ բազմօրեայ թռչուն օդային
Եւ ես դուզնաքեայ ծաղիկ հողային,
Ընդէ՞ր ոչ կամիս կեալ ինձ հեշտալին,
Առնուլ զկարօտ իմոյ հէսրէթին:

Ւիւսեալ վարդ պայծառ անթառամելին,
Ոսկէհուռ թագիւ ականակապին,
Կայ պահեալ նոցա, որք վասն այն ճգնին,
Անվախճան կենօք անանց պսակին:
Ցանկամ, ո'վ պիւլպիւլ, հասանիլ նոցին,
Փափագիմ կենացն, որ վախճան չունին,
Բայց զճանապարհն ընդ որ հետեւին,
Կամիմ ուսանիլ զկամս աստուածային:

Քեզ, վարդ, ճանապարհ Աստուածաշնչին,
Գիրք առաքելոց ընդ մարգարէին,
Համայն հետեւողք քարոզից նոցին,
Թողուն զչարիս, գործեն զբարին:
Իմ սիրուն պիւլպիւլ, քաղցր է ձայն քոյին,
Բազում են մեղք իմ, զոր գործով ցուցին,
Ի մանկութենէ մինչեւ օրս յետին,
Այս հանգամայն զիա՞րդ քաւեսցին:

Իմ գեղեցիկ վարդ, յոյս քո մի' հատցին,
Տէրն ողորմած է մեղայ դարձողին,
Զմեղս ատողին եւ զղջացողին,
Խոստովանողին, ապաշխարողին:
Իմ հոգի'ս, պիւլպիւ'լ, իմ կամս քո ձեռին,
Որպէս դու կամիս, այնպէս եղիցին,
Այսքան ժամանակ հետ եղաք չարին,
Պարտ է, որ դառնամք լինիմք ընդ բարին:

Ա'յ իմ գեղեցիկ վարդ անուշագին,
Տէրն է զարդարեր զքեզ ի մարմին,
Յիշեմ յԱրարչին, մեղայ տամք նմին,
Թողու եւ քաւէ զմեղս ահագին:
Ընդ քեզ եմ, պիւլպի'ւլ, թագ իմոյ գլխին,
Խոստովանելոյն ապաշխարանքին,
Ես լամ, դու ողբոց կրեմք զճգին,
Լուանամք զաղտս մեր սեւ երեսին:

Սիրուն վարդ, կարմիր պահեմք խստագին,
Ճնշելով դառնայ մեր գոյնն դեղին,
Աստուած ամէնի հաշտի մեր անձին
Եւ պարգեւէ մեզ զկեանն վերին:
Դու հոգեկ, պիւլպի'լ, դու կեանք աստենին,
Իմ խաթեր համար քո մեղքն թողվին,
Քո խաթեր համար տայ ինձ յարութիւն,
Ի միասին կեամք աստ եւ անտէնին:

Է' այսպէս իրաւ արդար ճշմարտին,
Ընդ վկայելոյ աստուածաբանին,
Հոգին է պիւլպիւլ եւ վարդն է մարմին,
Զոր պարտին հոգալ վասն այն մեծ օրին:
Եւ զայս յօրինեալ բարառնաբարին,
Պիւլպիւլ եւ վարդին, հոգւոյ եւ մարմին,
ՄԻՋԻԴ է եդեալ զթուականին,
Զի ասէք եւ դուք զՏէր ողորմին: