Ի
ձեռաց
վարդին
գանգատ
պիւլպիւլին.
Քանի
ու
քանի
հանես
զիմ
հոգին,
Նազերով,
ճէվրով
ճեմես
ի
յայգին,
Քանի
ու
քանի
թափես
զիմ
հոգին:
Վարդն
ալ
պիւլպիւլին
տայ
պատասխանին.
Ո'վ
սիրուն
պիւլպիւլ,
զի՞
լաս
տրտմագին,
Աստուած
պարգեւեաց
մեզ
գեղեցկութիւն,
Զի
վայելեսցուք
աստ
ի
միասին:
Սիրուն
վարդ
պայծառ,
լսէ
զիրաւին,
Սուտ
է
աշխարհիս
ամէն
բարութիւն,
Երթայ,
անցանէ,
զինչ
որ
երեւին
Եւ
գայ
հասանէ
մեզ
ճշմարտութիւն:
Սիրուն
պիւլպիւլիդ
ծառայ
եմ
ձայնին,
Զինչ
խրատ
որ
տաս,
լսող
եմ
բանին,
Հնազանդիմ
քեզ
ըստ
աշակերտին,
Ցո'յց
զպատուիրան,
գործեմք
զբարին:
Ո'վ
վարդ
սիրելի,
ըկեր
իմ
անձին,
Իմա,
որ
երկու
օր
կայ
քո
էօմրին
Եւ
ես,
որ
թռչուն,
ապրիմ
շատ
օրին,
Մի'
զրկեր
էօմրէ
վասն
քո
զէֆկին:
Դու
որ
բազմօրեայ
թռչուն
օդային
Եւ
ես
դուզնաքեայ
ծաղիկ
հողային,
Ընդէ՞ր
ոչ
կամիս
կեալ
ինձ
հեշտալին,
Առնուլ
զկարօտ
իմոյ
հէսրէթին:
Ւիւսեալ
վարդ
պայծառ
անթառամելին,
Ոսկէհուռ
թագիւ
ականակապին,
Կայ
պահեալ
նոցա,
որք
վասն
այն
ճգնին,
Անվախճան
կենօք
անանց
պսակին:
Ցանկամ,
ո'վ
պիւլպիւլ,
հասանիլ
նոցին,
Փափագիմ
կենացն,
որ
վախճան
չունին,
Բայց
զճանապարհն
ընդ
որ
հետեւին,
Կամիմ
ուսանիլ
զկամս
աստուածային:
Քեզ,
վարդ,
ճանապարհ
Աստուածաշնչին,
Գիրք
առաքելոց
ընդ
մարգարէին,
Համայն
հետեւողք
քարոզից
նոցին,
Թողուն
զչարիս,
գործեն
զբարին:
Իմ
սիրուն
պիւլպիւլ,
քաղցր
է
ձայն
քոյին,
Բազում
են
մեղք
իմ,
զոր
գործով
ցուցին,
Ի
մանկութենէ
մինչեւ
օրս
յետին,
Այս
հանգամայն
զիա՞րդ
քաւեսցին:
Իմ
գեղեցիկ
վարդ,
յոյս
քո
մի'
հատցին,
Տէրն
ողորմած
է
մեղայ
դարձողին,
Զմեղս
ատողին
եւ
զղջացողին,
Խոստովանողին,
ապաշխարողին:
Իմ
հոգի'ս,
պիւլպիւ'լ,
իմ
կամս
քո
ձեռին,
Որպէս
դու
կամիս,
այնպէս
եղիցին,
Այսքան
ժամանակ
հետ
եղաք
չարին,
Պարտ
է,
որ
դառնամք
լինիմք
ընդ
բարին:
Ա'յ
իմ
գեղեցիկ
վարդ
անուշագին,
Տէրն
է
զարդարեր
զքեզ
ի
մարմին,
Յիշեմ
յԱրարչին,
մեղայ
տամք
նմին,
Թողու
եւ
քաւէ
զմեղս
ահագին:
Ընդ
քեզ
եմ,
պիւլպի'ւլ,
թագ
իմոյ
գլխին,
Խոստովանելոյն
ապաշխարանքին,
Ես
լամ,
դու
ողբոց
կրեմք
զճգին,
Լուանամք
զաղտս
մեր
սեւ
երեսին:
Սիրուն
վարդ,
կարմիր
պահեմք
խստագին,
Ճնշելով
դառնայ
մեր
գոյնն
դեղին,
Աստուած
ամէնի
հաշտի
մեր
անձին
Եւ
պարգեւէ
մեզ
զկեանն
վերին:
Դու
հոգեկ,
պիւլպի'լ,
դու
կեանք
աստենին,
Իմ
խաթեր
համար
քո
մեղքն
թողվին,
Քո
խաթեր
համար
տայ
ինձ
յարութիւն,
Ի
միասին
կեամք
աստ
եւ
անտէնին:
Է'
այսպէս
իրաւ
արդար
ճշմարտին,
Ընդ
վկայելոյ
աստուածաբանին,
Հոգին
է
պիւլպիւլ
եւ
վարդն
է
մարմին,
Զոր
պարտին
հոգալ
վասն
այն
մեծ
օրին:
Եւ
զայս
յօրինեալ
բարառնաբարին,
Պիւլպիւլ
եւ
վարդին,
հոգւոյ
եւ
մարմին,
ՄԻՋԻԴ
է
եդեալ
զթուականին,
Զի
ասէք
եւ
դուք
զՏէր
ողորմին: