Առ
որդին
Աշոտի
պատասխանի,
մինչ
զհօրէն
իւր
գրէր
բանս
կեղերջականս:
Ես
բնաւորեալ
եմ
ի
խրատուէ
ոչ
խուսափել
եւ
յանդիմանէ
ոչ
հրաժարել
մանաւանդ
զթագաւորականն
եւ
զարքունի.
քանզի
հլու
հնազանդութեամբ
անհեղգաբար
զինքն
համարել,
զի
մի'
իբրու
զչամոքելոցն
ի
հնազանդութիւն
կրիցեմ
պատիժս.
վասն
զի
այն
դուժիցն
եւ
դժնէիցն
է
անգ,
որք
ժպրհելով
ժամանեն
ի
պատասխանիսն
փութալ
իբրու
յաստուածաւանդն
գտեալ
տախտակի
լուսաբեր
մերոյն
աւետաբեր
տառի.
Տէ'ր
ե՞րբ
տեսաք
քաղցեալ
կամ
ծարաւի,
եւ
զկնի
այդմ
պատկանեալ
պարայարմար
հետեւեալ
ողորմելի
եւ
սարսափելի
բան:
Վասն
որոյ
եւ
երանելին
Յոբ
անգ
գտեալ,
պարտ
միոյն
վարկանիւր
զափիբերանն
լինել.
այլ
Տէր
զինչ
յամպոյն
եւ
ի
միգէն
ո՞չ
ասէ.
Պնդեա'
իբրու
այր
զմէջ
եւ
տո'ւր
ինձ
պատասխանի:
Եւ
կինն
Փիւնիկ
արիական
եւ
աղերսական
բանիւ
զբարկութեանն
շիջուցանէ
զվճիռ
հրաժարելոյն
եւ
ոչն
ընձեռելոյ
բժշկութեանն,
այլ
ընկալաւ
զդատողութեան.
այսպէս
եւ
տնտեսն,
սոյնպէս
այրին
սակս
աշխատ
առնելոյն:
Եւ
ծառայ
քո
յայսոսիկ
հայեցեալ
համարձակի.
ընկա'լ
երկայնամտութեամբ
եւ
հեզաբար.
բաւական
գոլ,
շուրջ
հայելով
եւ
անաշխատաբար
զփոշէտեսակն
եւ
զամբարեալն
ի
բջիջս
մեղու,
արտաբերեալ
հրազարդն
միգաւ
զխայթոցն,
խոկայ
ի
բաց
մղել:
Նախ
այսքան
առկայասցի
առ
ասացեալս
պատճառ
մակագրութեան
սակս
ոչ
օգնական
լինել
ի
բարիսն
կոյս
ի
կռփողացն
եւ
ի
նախատչացն.
զորոյ
ներեցի
նոցա,
որք
զքէն
խօսէին,
որ
նստէին
առ
դրանն,
եւ
այպն
արարին,
որք
ըմպէին
զգինի:
Եւ
առ
այսոսիկ
զի՞նչ
արդեօք.
յաղօթս
կայի
ասէ
ի
ժամանակ
ընդունելի
եւ
ապրեցո'
զիս
ի
կաւոյ,
զի
մի'
ընկլայց,
ապրեցո'
զիս
յատելեաց
իմոց,
եւ
որ
այսմ
հետեւաբար
երգի:
Երկրորդ
առ
այսոքիկ,
եթէ
անտես
արարեր
ի
նեղութեան
ի
դէպ
ժամանակի.
Յիսուս
յայտնապէս
ասէ,
եթէ
զոր
լսեմն,
դատեմ
եւ
դատաստանն
իմ
արդար
է.
իսկ
եթէ
որ
զծածուկսն
քննէ
եւ
զանյայտսն
յորովայնի
ճանաչէ,
զլսելն
խնդրէ
ի
դատողութեանն,
զիա՞րդ,
անլուր
եւ
անտես
գոլով,
դատէի
զդոսա,
զորս
ոչ
երբէք
գիտէի
մեղուցեալ
զքեզ:
Գրեալ
էր
քո,
եթէ
հալածեաց
զվարդապետն
իմ,
որ
ըստ
հոգւոյ
կենդանութեան
պատճառ
էր
իմ
գոլոյ:
Եւ
յիրաւի
այս.
քանզի
վարդապետք
բարի
ելոյ
պատճառք
են
եւ
առաւել
պատիւ
ընդունելոյ
քան
զհարք
ըստ
մարմնոյ.
քանզի
նոքա
միայն
ելոյ
պատճառ,
իսկ
վարդապետք
բարիոք
ելոյ.
քանզի
Բանն
Աստուծոյ
ի
ձեռն
դորա
սերմանեցաւ
առ
քեզ.
քանզի
այսպէս
գրէ
աստուածպետականն
Յիսուս.
Բանն
իմ,
զոր
լսէք,
կեանք
են
եւ
լոյս.
զի
օրէնք
Տեառն
լոյս
են
եւ
լոյս
տան
աչաց:
Սակայն
ի
հալածելն
իւրում
քաղաք
ոչ
սպառեսցի
Իսրայէլի:
Մի'
այսպիսի
տրտմականս
ի
քեզ
թուլացուսցես
երբէք:
Բայց
ի
փախստեան
իւրում
զիա՞րդ
ոչ
առ
մեզ
փութացաւ
ապաստանել,
զի
զփորձութիւն
յուզողացն
անդրէն
նահանջեալ
ի
գլուխս
իւրեանց
դարձուցանէի:
Ապ՚եթէ
վարդապետն
քո
ծայրագոյն,
ի
Ծար
ծարաւի
ծորեալ,
ի
քէն
ջերմուկն
ջայլիր
ջոկ
կապեալ
ջնարոհարացդ,
ջատագով
քաջին
ջեռուցանէն,
զի՞նչ
իմ
առ
այս
վնաս
վարանելի
վտանգ
ի
վերայ
կացուցանես`
վտարել
վիրօք
զրահետ
վարեալ
նետիւք:
Ի
դատաստանին
երկրորդումն
ինձ
հատուցանել
հրամայես,
զոր
յուսամ
աղօթս
սրբազանս
ի
վերայ
իմ
առնել,
իբրու
իրաւացի
է
ի
վերայ
ծառայից
եւ
բնակչաց
եւ
հնազանդելոց
եւ
հաւանելոց
արքայի
եւ
քո
իսկ
բնական
եւ
հայրենի
հարազատ
զօրու:
Յիրաւի
եթէ
այսպէս
է,
որպէս
կասկածանս
կարծեաց
կարկատեն
կաշկանդել,
կոհակս
կեղծեաց
կոփել,
եւ
զբան
անօրէնութեան
եթէ
պարտ
է
առ
այն
ասել
ինձ,
զոր
ինչ
գիտէի
հարցանէին
զիս,
եւ
յայսոսիկ
յարմար
եւ
զկնի
կացցէ
բանս
զի
մի'
յոլորտս
պրկելոցն
սպրդեալ
մտցէ
եւ
զանծառայաբարսն
համարձակիցեմք
զընդդսէմսն
ի
դէտ
երեւել,
այլ
զհնազանդիցն
ընկալեալ
ուղեւորութիւն
ի
վերջին
բարձի
եւ
զկնի
յաստիճանս
ճեպիցեմք,
ճողոպրելով
յանճոռնեացն
եւ
ի
ճոռոմիցն
ճակատէ,
եւ
յարդարն
Յիսուս
դատաւորն
յարել,
յամբատաւանն
եւ
յանտրտումն,
եւ
զնա
ածել
մեզ
անպատկառ
ի
պատասխանիսն
վկայ:
Անվրէպ
գոլ
գոյիցն
գաղտնի
նենգութեանց
ոչ
գիտեմք.
արդարեւ
ոչ
եմք
գիտակ.
Տէր
է
ճանաչող
ճանապարհաց
իմոց.
նա
գիտէ
զգաղտնիս
սրտի
իմոյ.
դու
սպառնաս
անիծանել,
այլ
ես
աղօթել
ի
վերայ
քո.
զորս
ոչ
երբէք
սխալեցի
եւ
ոչ
սխալեմ.
դու
խոստանաս
դատել
յերկրորդումն
գալստեան,
ես
խոստովանիմ,
եթէ
ոչ
ամաչեցայց
վասն
այսր
եւ
վասն
քո
երբէք
ի
Տեառնէ.
դու
խրատս
խնդրես.
ես
ոչ
իշխեմ
զպիտանացուն
պեռեկել
զխորոցն.
վասն
զի
ի
կասկածի
կարծեաց
ծուլացաւ
յիս
երիկամունք
իմ.
եթէ
այսպէս
է,
արդարեւ
որդի
եմք
բարկութեան,
զկամս
մտաց
եւ
մարմնոյ:
Այլ
դու
եթէ
ի
մէնջ
զօգնութիւն
խնդրեցեր,
ո՞ր
էր,
որ
օգնէր.
ո՞
արար
տեղեակ
զիս.
զիա՞րդ
ճանաչես
զիս`
հալածելոցն
հաւաքի՞չ
կամ
խռովութեան
շիջուցի՞չ,
եթէ
ընդ
խազմարարս
խռովիչ,
ասա'
առաջի
Տեառն:
Բայց
վարդապետն
ի
Վարդիկն
վահանաւորեալ
վաղվաղեաց.
ես
զիա՞րդ
անպարտականս
պակուցեալ
պաղատիմ
թողութեան,
զորս
գտայց
շնորհս
առաջի
տեառնն
իմոյ.
ողջ
լե'ր: