Արդ,
ես,
Յակոբս
Ղրիմեցի
եւ
զառածեալս
մեղօք
յերկրի,
աշակերտ
Գէորգ
րաբունապետին
մեծի
եւ
քաջ
փաղերային
Եզնկացի,
հոգեւոր
զաւակաց
իմոց
մանկանց
Սիոնի
եւ
նորաբողբոջ
կուսակրոն
քահանայից`
թարմատարք
ոգով,
սոսկ
անուամբ
միայնակեացս
Յակոբ,
դասիւ
սակաւ
ինչ
ի
տումարական
արհեստէս
ուսուցաք
սոցա:
Իսկ
սոքա
ծանուցեալ
զդժուարութիւն
իրին,
աղաչանօք
խնդրեցին
ի
նուաստութենէս
մերմէ
ըստ
բանին
ուսուցանելոյն
եւ
գրով
աւանդել
նոցա:
Եւ
հարկեալ
զմեզ
րաբունապետին
իմոյ
կատարել
զխնդիրս
նոցա
ըստ
հրամանի
Տեառն,
թէ
«ամենայնի,
որ
խնդրէ
ի
քէն`
տուրե:
Վասն
որոյ
եւ
մեք
առանց
յապաղելոյ
բուռն
հարաք
ոչ
ըստ
բոլոր
արհեստին,
այլ
սակաւ
ինչ
ի
գլխաւորագունից
մասանց
մակացութեանս
ի
հարկաւորացն
եւ
համառոտաբար
զբանս
իմաստասիրաց
եւ
զեկեղեցւոյ
սուրբ
վարդապետաց
աշխատասիրելոյ
ի
գործս
յայս:
Զբանս
նոցա,
որ
տարածեալ
էր
ի
բազումս,
մեք
զայն
գլխաւորօրէն
ի
մի
վայր
հաւաքեցաք,
եւ
զի`
էր
ուրեք,
որ
ծածուկ
ունէր
զտեսութիւնս
միտք
բանին,
մեք
զայն
պարզ
եւ
յայտնի
բանիւ
բացայայտեցաք
ի
զուարճութիւն
ուսումնասիրաց
տումարական
մակացութեանս:
Եւ
յոյս
զայս
ունելով
ի
մտի,
թէ
որոց
քաղցր
թուեսցի
մակացութիւնս
այս
ի
յուսանիլն,
Աստուած
ողորմի
ասասցեն
յորդոր
սրտիւ
մեղուցեալ
անձինս,
որ
եւ
ինքեանք
ողորմութեան
Աստուծոյ
արժանասցին
ամենայն
հաւատացելովք
հանդերձ,
ամէն:
