Շաւիղն
ճանապարհ
ասէ,
այսինքն
թէ
«ճանապարհ
ընթացից
լուսաւորացն
այսպէս
արաե:
Բայց
զանազան
են
ճանապարհք,
զի
որ
լայն
եւ
ընդարձակ
է,
որպէս
փարսին
«շահ
ռահե
ասէ
եւ
արապն`
«դարբի
սուլթանե,
եւ
ըստ
մերս`
«արքունի
ճանապարհե,
ըստ
այնմ
ճանապարհ
զարքունի
գնասցուք:
Եւ
արքունի
ճանապարհ
լայն
է
եւ
ընդարձակ,
որ
զօրքն
արքունի
բազմութեամբ
աղխիցն
դիւրաւ
ընթանալ
կարեն:
Եւ
նեղ
ճանապարհ
է,
որ
հետիոտս
ընթանան:
Եւ
նուրբ
եւ
կածան
ճանապարհ
է`
որպէս
կապանք,
որ
է
դժուարինք
եւ
ահագինք:
Եւ
նուրբ
շաւիղ
է`
որպէս
փայտ
բարակ
եզակի
թուով
ի
վերայ
յորդահոսուն
եւ
լայնածաւալ
գետոյ,
որ
նրբութիւն
փայտին
եւ
սրընթացութիւն
հեղուկ
խոնաւին
որոտումն
ընդդիմահար
վիմին
բարձրաբեր
մակացեալ
վետին,
որ
զի
բացուստ
զտեսողսն
զարհուրեցուցանէ:
Արդ
զմտաւ
ած,
թէ
որքան
զգուշութիւն
պարտ
է
ընթացողին,
որ
ըստ
ուղիղ
գծի
անխոտոր
քայլափոխեսցէ
զնրբութիւն
փայտին:
Ինչ
ապա
զմտաւ
ածիցես
զերկնային
շաւղաց
նրբութիւն,
որք
զոսկէորակ
թելս
մետաքսեայ
յաւէտ
նրբագոյն
գոլ,
զոր
ընթանան
լուսաւորքն:
Եւ
վասն
այսպիսի
նրբութեան
անխոտոր
ընթացիցս
«շաւիղե
ասէ
եւ
ոչ
ճանապարհ
անուանէ: