Նահատակութիւն
Շնորհաւորին:
Կինս
այս
Շնորհաւոր
էր
յերկրէն
Մարաց`
հաւատով
քրիստոնեայ,
ազգաւ
Հայ,
եւ
էր
այրի`
ոչ
ունելով
ուստր
կամ
դուստր.
եւ
բնակիւր
ընդ
եղբօր
իւրում
՚ի
միում
տան.
գործէր
ձեռամբ
իւրով,
եւ
կեցուցանէր
զինքն:
Եւ
եղեւ
յարկածիցն
սատանայի
ցանկացաւ
չար
տրփանօք
Քուրտ
մի
ընդ
նա:
Եւ
առաքէր
առ
նա
կաւատ
պառաւունս`
հաւանել
չար
կամաց
նորա`
եւ
պոռնկիլ
ընդ
նմա:
Իսկ
բարեպաշտ
կինն
անարգանօք
յետս
դարձուցանէր
զնոսա:
Եւ
յաւուր
միում
ինքն
Քուրտն
եկեալ
առ
նա`
խօսէր
բանս
զազիրս
եւ
աղտեղիս:
Ասէ
ցնա
պարկեշտ
եւ
սրբասէր
կինն,
ո'վ
Քուրտ`
՚ի
բաց
ե'րթ
յինէն,
մի'
գուցէ
եկեալ
եղբայրն
իմ`
եւ
տեսանէ
զքեզ
ընդ
իս
խօսելով,
չարաչար
սպանանէ
զքեզ.
մինչ
նա
զայս
խօսէր,
եկին
ոմանք
անդ.
եւ
Քուրտն
ելեալ
գնաց:
Եւ
՚ի
միում
աւուր
երթայր
Շնորհաւորն
՚ի
գործ
իւր.
եւ
ահա
պատահեալ
շունն
այն
Քուրտ,
եւ
ձգեալ
զձեռս
առ
զօձինս
նորա,
քարշէր
առ
ինքն,
շամբշէր
եւ
կամէր
համբուրել:
Իսկ
պարկեշտն
այն
կին
հարկանէր
զերեսս
նորա,
ճանկէր
եւ
թքանէր:
Եւ
եղբայր
Շնորհաւորին
՚ի
հեռաստանէ
ետես,
զի
քոյր
իւր
բռնադատէր,
փութանակի
եհաս
առ
նա`
եւ
ասէ,
ա'մլղուն,
զի՞նչ
աղբ
լափես,
մի՞թէ
անտէր
է
դա.
եւ
հանեալ
զխանճալն`
եւ
եհար
զփող
Քրտոյն`
եւ
եսպան
զնա.
եւ
ինքն
խոյս
ետ
անտի:
Եւ
տեսեալ
զայն
այլ
Քրտաց,
գնացեալ
պատմեցին
պարոնին
իւրեանց:
Եւ
պարոնն
առաքեալ
տարաւ
առ
ինքն
զՇնորհաւորն`
եւ
ասէ,
ո՞ւր
է
եղբայր
քո`
որ
եսպան
զՔուրտն:
Ասէ
կինն,
ո'չ
թէ
եղբայրն
իմ
եսպան
զնա,
այլ
ես
սպանի
զնա.
վասնզի
չարութիւն
կամէր
առնել.
վասնորոյ
սպանի
զնա:
Ասէ
պարոնն,
որովհետեւ
դու
սպաներ,
ե'կ
տաճկացիր,
զի
շնորհեմք
քեզ
զվնասդ:
Ասէ
Շնորհաւորն,
Աստուած
մի'
արասցէ.
քանզի
սպանի
զնա`
եւ
եղէ
մահապարտ,
եւ
եթէ
ուրանամ
զՔրիստոս,
լինիմ
աստուածուրաց
եւ
ատելի
Աստուծոյ:
Եւ
բարկացեալ
Քուրտն`
ասէ,
եթէ
թողումք
զդա
կենդանի,
լինիմք
մեք
ծաղր
ամենեցուն.
եւ
ասէ
ցայլ
Քուրտսն,
հարէ'ք
զմլղունդ
այդ`
եւ
սպանէ'ք:
Յարեան
՚ի
վերայ
նորա
որպէս
գազանք
՚ի
վերայ
որոճի`
փայտիւ
եւ
խանչալով,
եւ
նահատակեցին
զպատուական
կինն
Շնորհաւոր`
բարի
հաւատով:
Եւ
եկեալ
քրիստոնէիցն,
եւ
բարձեալ
թաղեցին
զնա
պատուով
՚ի
փառս
Քրիստոսի:
Եւ
՚ի
թուին
ՌՃԼԳ
գնացի
ես
Ոսկւոյդար
(յԻսկիւտար)
քաղաք,
՚ի
մէջ
Այսմաւուրաց
գտի
զայս,
եւ
գրեցի
որպէս
եւ
էր: