Թագաւորութիւն
Շահ-Սաֆուն:
Ժամանակ
է
ասելոյ
վասն
այս
Սաֆի
թագաւորիս:
Քանզի
յետ
Խ
[40]
աւուր
մահուան
Շահ-Աբասին`
գնաց
Սաֆի
թոռն
նորա
յԱսպահան
ընդ
Սարութաղի
Իհտիմալ
տօլուաթին,
եւ
ընդ
Սաֆի-Խանին,
եւ
եղեւ
նա
անդ
թագաւոր.
եւ
աւուրս
Գ
[3]`
մունետիկն`
որ
է
ջառչի,
գոչէր`
թէ
ահա'
եղեւ
թագաւոր
Շահ-Սաֆի,
ամենեքեան
լուարո'ւք
եւ
զգոյշ
լերո'ւք,
եւ
էր
ԳԺ[13]ան
ամաց
Շահ-Սաֆին
՚ի
թագաւորելն
իւրում:
Զի
թէպէտ
տղայ
էր
աւուրբք,
սակայն
կատարեալ
էր
գիտութեամբ.
եւ
էր
կարի
խելօք
եւ
քաղցրախօսք.
եւ
զոր
ինչ
եւ
ասէր`
հաճոյ
լինէր
լսօղացն,
եւ
ո'չ
ոք
պախարակէր
զնա
՚ի
մտի
իւրում.
զի
ո'չ
ումեք
լինէր
դժուարութիւն
վասն
նորուն
ասացելոյն.
վասնորոյ
սիրէին
զնա
վասն
խելօքութեան
նորա:
Եւ
յաւուր
միում
առեալ
ընդ
իւր
զՍաֆի
խանն,
եւ
եմուտ
՚ի
բուրաստանն.
եւ
՚ի
մտի
ունէր
զասացեալսն
հաւոյն
իւրոյ
Շահ-Աբասին:
Եւ
հայեցեալ
՚ի
ծառն
ճանտարի`
որ
է
չինարի,
եւ
ասէ,
կարի
երկայնացեալ
են
սոքա,
եւ
լայնացեալ,
հատանել
պարտ
է
զսոսա,
եւ
տնկել
նոր
տնկի,
զի
աճեսցին
բարուոք:
Եւ
Սաֆի
խանն
իմացաւ
զխորհուրդ
բանին,
զի
զպատուիրան
Շահ-Աբասին
կամէր
կատարել:
Եւ
ասէ
Սաֆի
խանն,
այո`
արքա'յ
բարուո'ք
ասացեր,
արա'
որպէս
ասացեր.
եւ
անկեալ
՚ի
ծունկս`
կորացոյց
զպարանոցն`
եւ
ասէ,
ծառայ
քո
եմ,
նախ
զիս
հա'տ:
Ասէ
Շահն,
դու
չե'ս
հատանելոյ
ծառ,
գնա'
՚ի
տեղին
քո,
եւ
ապա
հանեալ
զթուրն,
եւ
Գ
[3]
անգամ
կարկառեաց
՚ի
վերայ
պարանոցին,
եւ
ո'չ
մերձեցոյց
՚ի
նա.
ասէ,
համարեա'
զքեզ
հատեալ.
եւ
եդ
զթուրն
՚ի
պատեան
իւր:
Իսկ
Սաֆին
ելեալ
համբուրեաց
զոտս
Շահին:
Եւ
ապա`
մի
մի
կոչեաց
զամենայն
մեծամեծսն,
եւ
կոտորեաց
զամենայն
աւագանին,
եւ
զգործակալս`
մինչեւ
աւելածուն
եւ
զաղբահանն,
եւ
զհաւապանն:
Եւ
այնպէս
սպառեաց
զամենայն
իշխանսն:
Նախ
Ղօռչի-բաշին,
եւ
այլքն
որպէս
ասացաք:
Էր
նորա
հօրաքոյր
մի`
դուստր
Շահ-Աբասին:
Գոյին
նմա
երկու
որդիք,
որք
տրտնջեցին
զՇահէն,
թէ
զի՞նչ
առնէ
այս
խելագարս.
զի
սպառեաց
զզօրս
արեաց
ազգիս:
Լւեալ
զայս
Օսմանցւոցն`
եւ
եկեալ`
զաշխարհս
մեր
աւեր
առնեն,
ո՞
կարէ
կալ
ընդ
դէմ
նոցա.
զի
ամենայն
արք
պատերազմի
ջնջեաց
անմիտ
Շահս
այս:
Եւ
եկեալ
ծանուցին
զայս
Շահին:
Եւ
գաղտ
՚ի
մօրէն
առաքեաց`
եւ
բերին
զգլուխս
երկուց
եղբարցն,
եւ
թագուցին:
Երթա'յք`
ասէ,
եւ
կոչեցէ'ք
զմայր
դոցա`
գալ
առ
իս,
եւ
մի'
ինչ
ասիցէք
վասն
որդւոցն:
Եւ
իբրեւ
եկն`
եւ
բազմեցաւ,
ասէ
Շահն,
Ջիճի',
ունիմ
ես
Բ
[2]
թշնամիս.
արդ
զի՞նչ
արարից
ընդ
նոսա:
Ասէ
հօրաքոյրն,
թշնամիք
քո
եղիցին
՚ի
կորուստ,
որպէս
եւ
եղեն
այլքն:
Ասէ
Շահն,
ահա'
գան
նոքա
առաջի
քո,
եւ
տե'ս
զնոսա
աչօք
քո:
Եւ
հրամայեաց
բերել
զգլուխ
որդւոց
նորա
սկտեղբ
եւ
դնել
առաջի
մօրն.
եւ
ասէ,
ահա'
թշնամիք
իմ
դոքա
են:
Եւ
իբրեւ
ետես
զգլուխս
որդւոցն,
ճիչ
բարձեա
բարկութեամբ,
եւ
ելեալ
բուռն
եհար
՚ի
շրթանց
Շահին,
եւ
խոցեալ
վիրաւորեաց:
Եւ
ըստ
մայրական
գթոյն`
աղաղակէր
լալով,
եւ
ասէր,
արիւն
հեղցի
՚ի
բերանոյդ,
դոքա
զիա՞րդ
էին
քեզ
թշնամիք,
որ
դու
լափեցեր
զաղբդ
զայդ:
Վասնորոյ
բարկացեալ
Շահն,
եւ
հրամայեաց
մերկացուցանել
զնա
իբրեւ
՚ի
մօրէ,
եւ
արկանել
գլխիվայր
յաղբանոցն:
Եւ
այսպէս
ահ
նորա
անկաւ
՚ի
վերայ
ամենայն
ումեք:
Վասնորոյ
գովիչքն
Պարսից
ողբս
լալականս
երգեցին
վասն
կորստեան
իշխանացն:
Իսկ
Շահն
կարգեաց
այլս
՚ի
տեղի
սպանելոցն.
եւ
կայր
ահարկութեամբ
թագաւորեալ
՚ի
վերայ
ամենայն
արեաց
աշխարհին:
