Տաղեր

6. ՊԷՏՔ Է ՄԵՌՆԻ՜Լ
       * գիշեր մ՚էր քաղցրաբոյր աշնային,
Երկինքն աստղեր զերթ «սիրոյ վէրքք» ցոլային.
Դեղնած ու չոր թերթից՝ լուսինն իր բեկբեկ
Շողքը ցօղէր ամրան վարսիցն աղեբեկ.
Շամբերուն մէջ կը սողոսկէր ուղխ մ՚անհետ,
Կայծեր, աստղեր կը խաղային ալեաց հետ.
Սիւքը խաղար տերեւներուն հետ թեթեւ,
Կը շոյէր գլուխս՝ այրած ճակատս վառէ թեւ,
Նա իր շնչովն իս գոհ ընել կը կարծէր,
Բայց կ՚արծարծէր, ո՜հ, իմ սիրոյն բիւր կայծեր…
Ոգի մ՚անցաւ սրտէս՝ թողուց հոն ըստուեր ,
Աստեղց բոյլ մը … միայն գիտեն զ՚այս աստղեր…:
Համբոյրի մը յիշատակ էր սիւքին շունչ,
Իր դողդոջ ձայնն՝ տերեւներուն սա շըշունջ.
Գունատ ճակտին տխրիկ պատկերն այս լուսին…
—Ո՜հ, կեանք պէտք է տալ՝ սիրտ տրուի թէ կուսին:
Կը սիրէ նէ , նայուածքին մէջ կը թառմի.
Ո՜հ, ի՞նչ է նէ — ձիւնով շաղուած մի անդրի,
Վըսեմ ճակտին վըրայ զոյգ մը աստղեր վառ՝
Եթէ սիրէ՝ հալի, թ՚ատէ՝ կտրի սառ…:
Լոկ հուր աչեր, ժըպիտ, արցունք տեսի նախ,
Կուրծս ուռուցիկ լանջ մը ըզգաց սիրաբախ,
Սիրոյ մրմունջ, հառաչ լսեցի բեկբեկ խօսք,
Դողդոջ ու գիրգ՝ պաղ ձեռք մ՚ըզգաց ձեռքըս սոսկ.
Թեւերուս մէջ լոյս մը, հով մը մարեցաւ.
Էակ չ՚էր նէ , այլ սէր, հուր, շունչ, ժըպիտ , ցաւ.
Գոհար աչեր , վարդ այտ, այլ ինքն էր թախիծ.
Այն գիսաւոր աստղէն «քար մը» մընաց ինձ…
Յիշատակ մը, գերեզման մը … սո՛ւրբ սափոր,
Ուր հեկեկով սիրտըս կ՚ընէ միշտ թափօր…:
Երանի՜ թէ ըլլամ ես շիթ մ՚արտասուք
Եւ անհետիմ դամբանիդ քով սիրասուգ.
Իցի՜ւ թէ խոտ մ՚ըլլամ եւ ես ցամքիմ հոդ,
Ծաղիկ կ՚ըլլամ, բայց առանց քեզ չ՚ունիմ հոտ.
Լոյս թէ մութ, քուն, շուքըդ պիտի չ՚անհետի,
Հառաչելով ուշ պիտ՚ ըլլամ ոսկր ու դի,
Շիրմիդ վարդքը չի թոռմած քեզ գրկեմ ես…
«Կեանք կու տաս՝ սիրտ թէ տաս » ըսեն ետեւէս:
       1869