Տաղեր

21. ԴՐԺԵԼ
       Փունջ մը կնճիռ, բոյլ մը կայծակ,
Դըժոխք մ՚անէծք խոցեց հոգեակս:
       Ես ուզեցի պաշտել ըզնէ,
Սիրել ժպիտքն ՝ փըթի՜թք անհուն,
Սիրել աստղերն սեւ աչերուն
Եւ այն խոկումն, որ մըթագնէ
Պայծառ ճակատը ՝ այն ամպն է
Որ կ՚ըշպարէ դէմքը լուսնոյն:
       Գիշեր մը սուգ, անդունդ մ՚հառաչ ՝
Յուզեց ներա հոգին ու լանջ:
       Ես ուզեցի միշտ քովն ըլլալ,
Մըտիկ ընել թնդիւն սրտին,
Շնչել, խըմել ներա հոգին,
Եւ շօշափել լոկ ձիւնափայլ
Ծոծորակին վըրայ ծալ ծալ
Թափող վարսից ալեակք ծըփին:
       Ովկեան մը տրտունջ լսեցի,
«Զ՚իս կը նեղե՜ս — հծծեց ինծի:
       Ես ուզեցի քընար մ՚ըլլալ
Ներա ձեռքին տակ հեւացող ,
Ներա հոգւոյն խորն հիացող
Թեթեւ պատկեր մ՚ըլլալ շարժեալ,
Մոռնալ զիս, լոկ ըզնէ՛ խոկալ,
Կ՚վառէ երազ մ՚որուն մէկ շող:
       Ամպրոպ մը սաստ ցնցեց հոգիս ,
Գոչեց — սիրել չ՚ես կրնար զ՚իս» :
       Ի զո՜ւր սիրտըս մըխաց առջին՝
Խնկարկելու սիրտն անապատ.
Ցուցի իրեն ճակատս գունատ,
Կուրծըս գոգած , մարն իմ աչքին ,
Ի զո՜ւր շուրթերս դողդոջեցին,
Զ՚ինքը սիրելս հծծեցին յայտ:
       Նէ հեռացաւ ինձմէ , ըսաւ,
—Բա՛ւ սիրեցի քեզ, մնաս բարեա՜ւ»:
       Որոտացին խոկմանցս ամպեր,
Կայծակնահար ըրին հոգիս,
Մոխիր դարձան երազներս յ՚իս,
Ճակատագիրս խնծղաց ի վեր,
Խորշ մը կար որ զ՚իս չը ծաղրեր ,
Այն լուռ փո՛սն էր գերեզմանիս…:
       Փունջ մը կնճիռ, բոյլ մը կայծակ,
Դըժոխք մ՚անէծք խոցեց հոգեակս…:
       1871