24.
ՆԵՐԱ
Համբոյր
մ՚առի
ներանէ,
Համբո՜յր
մ՚անհուն
գորովի,
Երբ
կարմիր
շողք
մարէին
Հորիզոնին
վերեւի:
Ձեռքըս
տարաւ
կուրծին՝
հոն
երկին
.
Թօշնեցայ
գիրկն
ես
Համբոյր
մ՚անհուն,
:
Նէ
զ՚իս
իր
քով
նըստեցուց
.
Հուսկ
ճաճանչ
մը
Ներա
դիմացը
վըրայ:
Թոթովեցի
…
…
Առի
համբոյր
անհամար.
«Խօսի՜նք
»
ըսաւ
—
ո՜հ,
,
Հատնիլ
է
լոկ
ինձ
համար:
Աչերու
երբ
մարի,
Դադրի
տըրոփն
երբ
սրտին,
Լոկ
այն
ատեն
հարկ
է
որ
Անզօր
շուրթերը
խօսին:
Հուր
,
Երկինքն
աստղեր
,
Համբոյր
մ՚առի
դարձեալ
ես
Հ՚անուն
ցիրեւցան:
Նէ
թողուց
որ
վարսքն
ազատ
Սիւքը
դէպ
բերելով
Միշտ
հովահրէ
բըռընկած
Ճակատըս
զով
բոյրերով:
Ո՜հ,
ժամը
ոսկեզօծ
Անշուշտ
,
թըռած
է
Ճակատագրին
անողորմ
Սեւ
ձեռքերէն
երկաթէ:
Մեր
համբոյրներն
պահեցին
Տերեւները
խարշափմամբ,
Եւ
շողերու
տըւին
Աստղերն
երկնից
այս
անամպ:
Ձեռք
վերցուցինք
աստղերուն,
Սէր
ուխտեցինք
իրարու,
Դողդըղացին
աստղերն
ալ
Մեր
երդումէն
ահարկու:
Լըսեց
երկինք
մեր
ջերմ
ուխտ,
Աստղեր
սրսկեց
ի
գորով,
Բնութիւնն
եղաւ
պըսակիչ,
Մեզ
պըսակեց
աստղերով…:
1871