28.
ԿՈԿՈՆ
—
ԾԱՂԻԿՔ
ԿՈՅՍԻՆ
Լուսափըթիթ
ւ՚անարեւ
Զոյգ
մ՚աշխարհներ
ես
տեսի
Ճառագայթից ,
բոյրերու
Եւ
փափկութեան
ու
լոյսի:
Ո՜հ,
չ՚է՛
նոցա
պէս
Իտալական
վեհ
երկին,
Եթէ
չ՚ունին
աստեղց
բոյլ,
Ամպ
ու
կայծակ
ալ
չ՚ունին:
Ո՜հ,
յաւիտեան
միշտ
կոկոն
Կարծես
զոյգ
մը
ծաղիկ
են,
Բայց
նըման
կոյս
սրտերու՝
Կարի
քաղցըր
կը
բուրեն:
Ձեռք
կարկառել
ս՚աշխարհաց
Ակնախըտիղ
ու
անտես՝
Յանդուգն
ըլլալ
է
լոկ
քան
Զ՚աշխարհակալն
Արտաշէս:
Ի՞նչպէս
արդեօք
կերտեց
Լուսագունդներս
այս
դողդոջ,
Նա
աշխարհի
քան
ըզկերտ՝
Մտածեց
ոգի
տալն
կընոջ:
Կը
դողդողան
իմ
շուրթեր
Հըպիլ
սիրոյ
այդ
խըռով
Կոկոն
—
ծաղկանց՝
խամրելու,
Արատելու
երկիւղով:
Այլ
որ
շուրթերն
յանդգնի
Հըպել
հրաշից
այդ
լուսէ,
Կ՚երդնում
յ՚աշխարհն
աստեղաց,
Թէ
նա
դա՛ր
մը
կը
ծըծէ:
1871