19.
ՄԱՆՈՒԿՆ
ԱՌ
ԽԱՉ
Ո՛վ
խաչափայտ
Դու
քառաթեւ,
ճակատ
Սիրոյ
արեւ՝
Գամուած
Յիսուս,
Փըչեց
խոնարհ
Հոգի
եւ
լոյս
Սէր
ընդ
աշխարհ,
ւ՚իմ
հոգիս
հեզիկ
փառաճաճանչ
Թեւերուդ
տակ
եւ
սորվեցո՛ւր
ինծի
հաւատ,
Սէր,
յոյս,
որով
միշտ
բաբախէ
իմ
փափուկ
լանջ ,
Եւ
փարատէ՛
լուսովդ
խաւարն
սրտէս
վըհատ.
Սորվիմ
աղօթք
Բառնալ
քեզի ,
Երբ
ոտք
Իմ
հանդիպի
Սեւ
Սատանին ,
Որ
միշտ
Դիւթել
զ՚հոգին
Ի
մութ,
ի
վիշտ:
1871