36.
Ի
ԳԵՐԵԶՄԱՆՆ
ԱՄԵՆԱՍԻՐԵԼՒՈՅ
ՎԱՐԴԱՆ
ԼՈՒԹՖԵԱՆԻ
ՀԵԾԵԾՄՈ՜ՒՆՔ
Ո՜հ,
երկնքի
ժապաւէններ՝
Ճառագայթնե՜ր՝
միացուցած
Էին
սրտերը
մեր
միմեանց՝
Մեր
սրտերը
սիրանըւէր:
Նոքա
միմեանցս
համար
քանի՞
Էին
անհո՜ւն
բա՛ց
մատեաններ,
Հոն
ամէն
բառ
խորք
մը
ունէր
Իր
ներքեւը
սիրոյ ,
ցաւի:
Ո՜հ,
կը
յիշե՞ս ,
Չամլըճայի
Սարը
նստած
լո՜ւռ
մըխայինք,
Ուր
շուք
տային
մեզի
նոճիք՝
Սեւ
հովանոցք
վշտահարի:
ԸՍթամպոլի
կապոյտ
գօտւոյն՝
Վոսփորի
ծուփը
դիտէինք,
Ուսկից
եւ
մերթ
զ՚անամպ
երկինք.
—
Ո՛ ,
ախորժնե՜ր
լուռ
մեր
հոգւոյն:
Այն
հիւսկէնները
երկնքին՝
Այն
ամպերը
ձիւնաթորմի՝
Մինչ
երեկոյ,
ո՜հ,
մի
առ
մի
Մեր
նայուածքը
գըրաւէին:
Չ՚էինք
խօսեր,
խօսքն
մեր
հոգւոց
Անհունութիւնը
կը
պղծէր,
Մենք
զերթ
երկու
տժգոյն
բոցեր
Իրարու
մէջ
կ՚այրէինք
սոսկ:
Մեր
հոգիքը
նոճիներու
Թուխ
թիթեռներ
էին
տրտում,
Սե՜ւ
ծըծէինք՝
սո՜ւգ
անհատնում,
Նայէինք
միշտ
երկրէս
հեռու:
Անյուսութի՜ւն ,
գերեզմանի
Այդ
սեւ
կաթը
շատ
ըմպեցինք,
Քեզ
յափրեցուց
այդ
ըմպելիք,
Եղար
երկնից
տժգոյն
որդի:
Քու
դալուկըդ՝
զիս
ցաւցուց
շա՜տ,
Եւ
նայուածքըդ
վերջին
նըւաղ՝
Զ՚որ
ուղղեցիր
ինծի ,
աւա՜ղ,
Բեւեռացուց
յ՚իս
յիշատակդ:
Երջանի՞կ
ես
հոդ
թէ
թշուառ,
Զուարթնոյ
թեւով
լուր
մ՚ինձ
ղրկէ,
Ա՜հ,
այս
աշխարհն
միշտ
տաղտուկ
է…
Ցաւերու
մեծ
մայր
մ՚է
աշխարհ:
Ո՜հ,
եթէ
հոդ
ծառի
մը
շուք
Կայ
եւ
նորա
քով
մէկ
վըտակ,
Եթէ
կայ
հոդ
սէ՜ր
անապակ,
Կան
ազատ
օդ ,
ազատութիւնք:
Ո՜հ,
կը
թօթուեմ
ես
այս
աղտոտ
Ձորձն
հոգւոյս՝
կեանքս՝
մինչ
իսկ
այսօր,
Հող
կը
հագնիմ,
հո՜ղ
սըգաւոր…
—Ա՜հ,
ուզածներս,
Վարդան,
կա՞ն
հոդ…:
1871
