8.
Ի
ԴԻՄԱՒՈՐՈՒԹԵԱՆ
ԱՄԵՆ .
ՀԱՅՐԻԿԻՆ
Ո՞վ
է
որ
գայ
մեզ
ճեղքած
օդն ,
ալին,
Ճակտին
վրայ
գոհարք,
աստեղք
կը
փայլին.
Թագաւո՞ր
մ՚է
Հայ,
որ
ցատկեց
շիրմէն,
—
Ո՛չ,
դէմքը
արցունք՝
ըսպի
են.
Նա
կ՚արհամարհէ
ծիրանի ,
փառքեր,
Նա
սեւ
է
հագեր:
Նա
մեր
Հայ
արցունքն
է
քաւեր,
Ցոյց
կու
տայ
մեզի
արիւն
ու
աւեր,
Դիւցազ՞ն
մ՚է,
որ
դո՜ւրս
դամբանէն,
Ո՛չ,
թուր
չ՚է՛
ձեռքն,
այլ
խաչ
բռներ
արդէն,
Չը
ցայտեր
աչքէն
շանթեր,
այլ
սէ՛ր ,
գո՛ւթ.
Դողայ
անկէ
Քուրդ:
Նա
կու
գայ
Հայոց
կարմիր
մարգերէն,
Ազատեց
Քրդէն
հէգ
Հայ
գերիներն,
Խաչափայտով
մը
պանծացաւ
յաղթող,
Հնչեցուց
ի
Հայս
ազատութեան
փող,
Տեսէ՛ք,
քուրձ
հագեր,
կարծես
ինք
դիակ,
Բայց
սիրտն
է
կըրակ:
Գայ
Մասեաց
սարէն,
նա
ձախն
ու
աջը
Մովսէսի
քընարն՝
Ղեւոնդի
խաչը,
Աստղի
մը
նայուածք,
մը
ձայն,
Աղեաց
խորերէն
կը
սիրէ
նա
Հայն.
Դեռ
չը
ճանչցա՞ք
զ՚այն,
ճակա՛տք
վըշտակոծ,
Հրեշտակն
է
Հայոց:
Ահա
կը
հնչէ
հեշտ
սըրինգ,
Արձագանք
կու
տան
Հայոց
,
լերինք,
Երթանք
իր
շուրջը,
Հայե՛ր
արտալած,
Չը
խաբեր,
մատներ
նա
մեզ
օտարաց,
Չը
սիրեր
ոսկի,
փառք
ու
վատ
մարդիկ,
Հայուն
է
Հայրիկ:
Գլխիկը
դըրած
սըգաւոր
սըքեմ ,
Չը
թափիր
ճակտէն
դեռ
ալիք
վըսեմ,
Բայց
իր
վրայ
կանուխ
են
փթթած
Անցքի
ու
վշտի
խորշոմներ
միշտ
թաց.
Միակ
վարձք
մ՚ունի՝
այն
է
կոչել
զ՚ինք
«ԽԸՐԻՄԵԱՆ
ՀԱՅՐԻԿ»:
1869