Տաղեր

11. ՍԻՐԵՑԻ ՔԵԶ
       Շաղի, շողի ժամք էին.
Վարդից հրդեհ կար յ՚երկին՝
Փոխան ամպոց հուր հիւսքի.
Տեղա՜ր մարգրիտ եւ ոսկի:
       Թաւուտքի մը խոր ծաղկոտ
Ընկողմանած նըւաղկոտ՝
Կը հեւայիր դու տժգոյն,
Ամրան սիւքի մը հանգոյն:
       Աչերդ սիրոյ Ատրուշա՜ն…
Եւ մատներովդ զերթ շուշան՝
Կը փետտէիր ծաղիկ մի,
Յառած շողից աչքդ երկնի:
       Հիանայի թէ ի՜նչպէս
Փետտել թերթեր վարդին վէս՝
Եւ թափթըփել քու գիրգ գիրկ
Կը զօրէին մատներդ գիրգ:
       Եւ նըւաղկոտ այլ աչեր
Նըշուլէին նո՜ր եթեր,
Եթեր մ՚աստեղց ուր փոխան
Հրաշէկ սլաքք կը շողան :
       Ըրիր աչացդ մէկ կայծին
Եւ մէկ վանկիդ զ՚իս գերին,
Շղթայեցիր զ՚իս , անգո՛ւթ,
Նշոյլներովն վեհ հոգւոյդ:
       Թո՛ղ սիրտս, ինձմէ գնա հեռի,
Չ՚ուզեմ հոգւոյս թագուհի
Քեզ, որուն կուրծն վարդի թերթ,
Այլ կըրանիտ սիրտն է գէթ:
       Դու, որ գիտես լոկ բուրել,
Գիրգ սրտերու վէրք փորել,
Եւ կը սիրես , երբ կարի՜
Քեզ պաշտող սիրտն արիւնի:
       Թաւուտքի մը շուք նըսեմ
Երբոր մենիկ արտասուեմ,
Հոն ես դու, կը գտնես զ՚իս,
Տերեւներէ՜ն կը խօսիս:
       Երբ առուակին մէջ փաղփուն
Կ՚ուզեմ մոռնալ դէմքըդ , դուն
Դարձեալ հոն կը գտնես զ՚իս,
Ալիներէ՜ն կը ժպտիս:
       Երբ կը փախչիմ ժայռ ու սար՝
Ջախջախել սիրտս եւ քընար,
Հովին մէջէն միշտ մնչես՝
Թէ դու բնաւ զ՚իս սիրած չ՚ես:
       Գրկեմ սրտովս արդ ցուրտ հող,
Ւ՚ալ չը դիպիմ քեզի թող.
Կոյս մ՚է նաեւ գերեզման…
Կա՞յ խորունկ սիրտ մ՚անոր նման…
       1869