12.
ԿՈՅՍՆ
ԼՔԵԱԼ
Հալեց
գարնան
արեւ,
Ոսկի
ծաղիկ ,
տերեւ
Ցանեց,
ցրուեց
ամպ
ու
փոյթ,
Պարզեց,
աստեղց
կապոյտ.
Ո՜հ,
ինչո՞ւ
Նայուածքն
է
մըթին:
Ոսկի
սփռեց
լերանցն
արփի,
Ծիծաղեցաւ
լուսինն
յ՚ալի,
Կա՜յծ
ու
ծիծաղ,
ծաղիկք
համբուն,
Թերթեր,
որ
սէր
կարդայ
զուարթուն.
Ո՜հ,
ինչո՞ւ
գունատ
Է
ճակատ:
Բուլբուլն
թառեր
թաւուտ
՝
Գեղգեղէ
գե՜լ
աղիօք
.
Թռչունք
մըթին
անտառաց
խոր
Ձայնակցին,
հեշտ
սիրոյ
…
Ո՜հ,
ինչո՞ւ
լինի
Լուռ
կոյս
լեզուանի:
Ալիք
սիրոյ
ցոյց
տան
կայծ ,
նետ,
Մրմունջ,
տանելով
հետ,
Ջըրել
կ՚երթան
ծաղկոտ
մարմանդ,
Թօթուէ
խոտէն
հովն
ադամանդ.
Ո՜հ,
ինչո՞ւ
արտսուք
Թափէ
կոյսն
ի
սուգ:
Ի
դրանց
ոսկի
արեւելքին՝
Թռչտելով
սիւքեր
հեշտին՝
Ծաղկանց,
ալեաց,
թերթից
համբոյր
Տալով՝
սահին
թողլով
համ ,
բոյր.
Ո՜հ,
ինչո՞ւ
հառաչ
Հանէ
լանջ:
Ո՛,
կոյս,
ինչո՞ւ
այսպէս
տրտում
Սամոյր
հոպոպքդ
արտասուաթուրմ
Դէմքըդ
սիրուն
ծածկեն ,
վերցո՛ւր
Ճակատդ,
շնչէ
սէր ,
լոյս
ու
բոյր.
Անկողինդ
ծաղկունք,
Աստղեր
քեզի
շուք:
—Սիրէի
ես
աստղերն
երկնի,
Ալին
զ՚իս
ցոյց
տար
գեղանի,
Վայլէր
ծաղիկ
ճակտիս
անսուգ,
Զեփիւռն
ունէր
հեշտ
փըսփըսուք.
Մատնելու
զկուսիկ
Հրապո՜յրք
խաբուսիկ»:
1870