22.
Ինչո՞ւ
ապշած
են ,
լըճա՛կ,
Ու
չ՚են
խայտար
քու
ալեակք,
հայլւոյդ
մէջ
անձկաւ
Գեղուհի՞
մը
նայեցաւ:
Եւ
կամ
կը
զմայլի՞ն
Ալեակքդ
երկնի
կապոյտին,
Եւ
այն
ամպոց
լուսափթիթ,
Որք
նըմանին
փրփուրքիդ:
Մելամաղձոտ
լըճա՛կդ
իմ,
Քեզ
հետ
ըլլա՛նք
մըտերիմ,
Սիրեմ
քեզի
պէս
ես
ալ
,
լըռել
ու
խոկալ:
ունիս
դու
ալի՝
Ճակատս
խոկ
ունի,
ունիս
դու
փրփուր՝
Սիրտս
խոց
ունի
բիւր:
Այլ
եթէ
ալ
թափին
երկնքին,
Նըմանիլ
չե՛ս
կրնար
դուն
Հոգւոյս՝
որ
է
բոց
անհո՜ւն:
Հոդ
աստղերը
չ՚են
մեռնիր,
Ծաղիկներն
հոդ
չ՚են
թոռմիր,
Ամպերը
չ՚են
թրջեր
հոդ,
Երբ
էք
դու
եւ
օդ:
Լըճա՛կ,
դու
ես
թագուհիս,
Զի
թ՚հովէ
մ՚ալ
խորշոմիս,
Դարձեալ
խորքիդ
մէջ
խըռով
Զ՚իս
կը
պահես
դողդղալով:
Շատերը
զ՚իս
մերժեցին,
«Քընար
մ՚ունի
սոսկ
—
ըսին.
Մին՝
«դողդոջ
է,
գոյն
չ՚ունի—
Միւսն
ալ
ըսաւ
—
կը
մեռնի՜»:
Ոչ
ըսաւ
—
հէ՜գ
տղայ,
Արդեօք
ինչո՞ւ
կը
մըխայ,
Թերեւս
ըլլայ
գեղանի,
Թէ
որ
սիրեմ,
չը
մեռնի»:
Ոչ
ոք
ըսաւ
—
սա
տըղին
Պատռե՛նք
սիրտը
տրտմագին ,
Նայինք
ինչե՜ր
գրուած
կան…»
—Հոն
հրդեհ
կայ,
ո՛չ
մատեան:
Հոն
կայ
մոխի՜ր…
յիշատա՜կ…
Ալեակքդ
յուզի՛ն
թող ,
լըճա՛կ,
Զի
քու
մէջ
անձկաւ
Յուսահատ
մը
նայեցաւ…:
1871