Տաղեր

22. ԼՃԱԿ
       Ինչո՞ւ ապշած են , լըճա՛կ,
Ու չ՚են խայտար քու ալեակք,
Միթէ հայլւոյդ մէջ անձկաւ
Գեղուհի՞ մը նայեցաւ:
       Եւ կամ միթէ կը զմայլի՞ն
Ալեակքդ երկնի կապոյտին,
Եւ այն ամպոց լուսափթիթ,
Որք նըմանին փրփուրքիդ:
       Մելամաղձոտ լըճա՛կդ իմ,
Քեզ հետ ըլլա՛նք մըտերիմ,
Սիրեմ քեզի պէս ես ալ
Գրաւուիլ , լըռել ու խոկալ:
       * ունիս դու ալի՝
Ճակատս այնքան խոկ ունի,
Որքան ունիս դու փրփուր՝
Սիրտս այնքան խոց ունի բիւր:
       Այլ եթէ գոգդ ալ թափին
Բոյլքն աստեղաց երկնքին,
Նըմանիլ չե՛ս կրնար դուն
Հոգւոյս՝ որ է բոց անհո՜ւն:
       * Հոդ աստղերը չ՚են մեռնիր,
Ծաղիկներն հոդ չ՚են թոռմիր,
Ամպերը չ՚են թրջեր հոդ,
Երբ խաղաղ էք դու եւ օդ:
       Լըճա՛կ, դու ես թագուհիս,
Զի թ՚հովէ մ՚ալ խորշոմիս,
Դարձեալ խորքիդ մէջ խըռով
Զ՚իս կը պահես դողդղալով:

       Շատերը զ՚իս մերժեցին,
«Քընար մ՚ունի սոսկ — ըսին.
Մին՝ «դողդոջ է, գոյն չ՚ունի—
Միւսն ալ ըսաւ — կը մեռնի՜»:
       Ոչ ոք ըսաւ — հէ՜գ տղայ,
Արդեօք ինչո՞ւ կը մըխայ,
Թերեւս ըլլայ գեղանի,
Թէ որ սիրեմ, չը մեռնի»:
Ոչ ոք ըսաւ — սա տըղին
Պատռե՛նք սիրտը տրտմագին ,
Նայինք ինչե՜ր գրուած կան…»
—Հոն հրդեհ կայ, ո՛չ մատեան:
       Հոն կայ մոխի՜ր… յիշատա՜կ…
Ալեակքդ յուզի՛ն թող , լըճա՛կ,
Զի քու խորքիդ մէջ անձկաւ
Յուսահատ մը նայեցաւ…:
       1871