Նամակներ (1884-1915)

258. ԿԼԱՐԱ ԶՕՀՐԱՊԻՆ

[Վիշի, 9 սեպտեմբեր, 1912], Երկուշաբթի ցորեկ

Անուշիկ սիրեկանս,

Դուն ձգեցիր գացիր, ես ալ մենակս քալելով տընկըլ մընկըլ հօթէլս դարձայ, սենեակս ելայ:

Անկիւնը` քու պատրաստած աղուոր վարդերդ, որոնք քու ներկայութեանդ պատճառած ուրախութեան շարունակութիւնն են:

Ինքնիրենս խորհեցայ թէ որքան չնչին attentionներն [1] անգամ չես մոռնար դուն ինծի դէմ, երբոր ես եւ ոչ մէկ բանի մը կը մտածիմ:

Անկիւնը այս վարդի bouquetին [2] որչափ նայեցայ` այնչափ քու հեռաւորութեանդ տրտմութիւնը մեծցաւ, մեծցաւ սրտիս մէջ. քիչիկ մը լացի, յետոյ մտածեցի որ անիրաւութիւն էր Աստուծոյ դէմ ելլել լալ, գանգատիլ, երբոր դուն եւ զաւակներս ողջ, հանգիստ եւ քովիկս էք:

Վասնզի Ժնեւ սըտեղն է` պօռաս նէ, կը լսուին սուտ չէ. կը բաւէ երեք ֆռանքը աչքէ հանիլ:

Տղոց համար չի նեղուիս, բան մը հոգդ չընես եւ սիրտդ չի հատցընիս: Ես ինքզինքս աղէկ կը նայիմ եւ շատ մը պաչիկներ … ընելու տեղ կը խրկիմ ամենուդ:

Գ. ԶՕՀՐԱՊ