Ուխտաւոր 
  
   ոմն 
  
   մահտեսի 
  
   Խաչատուր 
  
   անուամբ 
  
   եկեալ 
  
   ի 
  
   Թօխաթու 
  
   ի 
  
   սուրբ 
  
   Աթոռս 
  
   յուխտ, 
  
   և 
  
   շաբաթ 
  
   մի 
  
   մնացեալ 
  
   աստ, 
  
   յաւուր 
  
   միում 
  
   ել 
  
   ի 
  
   տանիս 
  
   սրբոյ 
  
   եկեղեցւոյն 
  
   ի 
  
   ըզբօսանս: 
  
   Եւ 
  
   կամեցեալ 
  
   անցանել 
  
   ի 
  
   ներքին 
  
   կողմն 
  
   հարաւակողման 
  
   կաթողիկէին, 
  
   անկեալ 
  
   ի 
  
   վայր՝ 
  
   իսկոյն 
  
   աւանդեաց 
  
   զհոգին: 
  
   Եւ 
  
   Բ 
  
   որդիք 
  
   նորին՝ 
  
   որք 
  
   ընդ 
  
   նմա 
  
   եկեալ 
  
   էին, 
  
   Կարապետ 
  
   և 
  
   Մանուկ 
  
   անուամբ, 
  
   յետ 
  
   բազմիցս 
  
   կսկծալոյն 
  
   և 
  
   թաղելոյն 
  
   զհայրն, 
  
   կամեցան 
  
   դառնալ 
  
   յետս: 
  
   Ուստի՝ 
  
   խնդրեցին 
  
   ի 
  
   սրբազան 
  
   վեհէն՝ 
  
   գրել 
  
   զթուղթ 
  
   մխիթարութեան 
  
   առ 
  
   իւրեանց 
  
   հօրեղբայր 
  
   Ստեփանն, 
  
   և 
  
   իւրեանց 
  
   յետնամայր 
  
   մահտեսի 
  
   Եաղուտն: 
  
   Եւ 
  
   ծանուցանել 
  
   զայս՝ 
  
   թէ՝ 
  
   ի 
  
   տանեաց 
  
   անկեալ 
  
   մեռաւ, 
  
   վասն 
  
   վտանկի 
  
   տեղւոյն 
  
   ըստ 
  
   սովորութեանն 
  
   Օսմանցւոց, 
  
   այլ 
  
   զայս 
  
   միայն 
  
   թէ՝ 
  
   վախճանեցաւ:
  
   ւ 
  
   սրբազան 
  
   վեհն 
  
   ըստ 
  
   նոցին 
  
   խնդրոյն 
  
   գրեաց 
  
   զթուղթ 
  
   առ 
  
   իւրեանց 
  
   հօրեղբայր 
  
   Ստեփանն՝ 
  
   և 
  
   յետնամայր 
  
   մահտեսի 
  
   Եաղուտն. 
  
   ըստ 
  
   նոյնոյ 
  
   ոճոյն՝ 
  
   զոր 
  
   ինքեանք 
  
   ասացին: 
  
   Եւ 
  
   յետ 
  
   մխիթարութեանն՝ 
  
   նաև 
  
   զայս 
  
   ևս 
  
   գրեաց, 
  
   զի 
  
   զգլխաւոր 
  
   հոգեբաժին 
  
   իմն 
  
   վասն 
  
   հոգւոյ 
  
   եղբօրն 
  
   տացէ 
  
   սրբոյ 
  
   Աթոռոյս: 
  
   Զի 
  
   տղայոցդ 
  
   ասէ 
  
   մեք 
  
   աստ 
  
   բան 
  
   ինչ 
  
   ոչ 
  
   ասացաք, 
  
   զի 
  
   ասացին 
  
   թէ՝ 
  
   մեք 
  
   մեր 
  
   հօրեղբօր 
  
   կունայիմք, 
  
   զի 
  
   նա 
  
   է 
  
   մեր 
  
   մեծն: 
  
   Ա՛րդ՝ 
  
   թէ 
  
   յայլ 
  
   տեղիս 
  
   ի 
  
   յայլ 
  
   վանս 
  
   վախճանէր 
  
   լուսահոգին, 
  
   գիտէք 
  
   թէ 
  
   զի՞նչ 
  
   առնուին, 
  
   կամ 
  
   թէ 
  
   յայդր 
  
   իսկ 
  
   վախճանէր, 
  
   մեր 
  
   վէքիլն 
  
   կամ 
  
   նուիրակն 
  
   զգլխաւոր 
  
   իմն 
  
   հոգեբաժին 
  
   վասն 
  
   սրբոյ 
  
   Աթոռոյս 
  
   առնուին: 
  
   Եւ 
  
   այլ 
  
   վասնորոյ 
  
   աղագաւ, 
  
   կամ 
  
   այլ 
  
   կերպիւ 
  
   թէ 
  
   զինչ 
  
   առնուին, 
  
   լաւապէս 
  
   գիտէք: 
  
   Իսկ 
  
   լուսահոգւոյ 
  
   բախտն 
  
   այնպէս 
  
   եբեր, 
  
   \ի 
  
   աստ 
  
   վախճանեցաւ, 
  
   և 
  
   փառաւորութեամբ 
  
   թաղեցաւ 
  
   ի 
  
   գերեզմանատանն 
  
   սրբոյ 
  
   աթոռոյս 
  
   ի 
  
   կարգս 
  
   միաբանից 
  
   մերոց: 
  
   Ուրեմն՝ 
  
   ըստ 
  
   ճշմարիտ 
  
   իրաւանց, 
  
   նախապէս 
  
   սրբոյ 
  
   Աթոռոյս 
  
   էք 
  
   պարտական 
  
   տալ 
  
   զլիալիր 
  
   հոգեբաժինս 
  
   վասն 
  
   հոգւոյ 
  
   նորին, 
  
   ըստ 
  
   որում 
  
   թաղեցաւ, 
  
   և 
  
   միաբանք 
  
   մեր 
  
   միժտ 
  
   կատարելոց 
  
   են 
  
   զյիշատակ 
  
   նորա 
  
   պաշտամամբք 
  
   և 
  
   պատարագօք՝ 
  
   ընդ 
  
   այլ 
  
   ամենայն 
  
   ննջեցեալ 
  
   միաբանիցն 
  
   սրբոյ 
  
   Աթոռոյս: 
  
   Մեք 
  
   այսպէս 
  
   պատշաճ 
  
   վարկանիմք 
  
   ասէր 
  
   զի 
  
   մէկ 
  
   յիշատակ 
  
   լիցի 
  
   լուսահոգւոյն 
  
   ի 
  
   սուրբ 
  
   Աթոռս, 
  
   զի 
  
   յիշեսցի 
  
   աստ 
  
   անուն 
  
   իւր: 
  
   Ահա 
  
   մահտեսի 
  
   Աղամջան 
  
   վէքիլին 
  
   մերոյ 
  
   ևս 
  
   գրեալ 
  
   եմք 
  
   ասէ՝ 
  
   և 
  
   ձեզ 
  
   ասելոց 
  
   է: 
  
   Երկու 
  
   թուանկչի 
  
   եդաք 
  
   ընդ 
  
   նոյն 
  
   Կարապետ 
  
   և 
  
   Մանուկ 
  
   որդւոց 
  
   հանգուցելոյն, 
  
   զի 
  
   տարեալ 
  
   ի 
  
   Ղօշավանք 
  
   հասուսցեն: 
  
   Որք 
  
   ելին 
  
   ի 
  
   յունիս 
  
   Ե: