213.
ԿԼԱՐԱ
ԶՕՀՐԱՊԻՆ
[Լոնտոն],
12
սեպտ.
[1911]
երեքշաբթի,
ժամը
3
Անուշիկ,
սիրական
կնիկս,
Կ՚ուզես
հաւատայ,
կ՚ուզես
մի
հաւատար,
բայց
հաւատայ,
որովհետեւ
սուտ
զուրցելու
պատճառ
մը
չունիմ.
եթէ
մէկ
մեծ
ցաւ
մը
ունիմ
նէ`
ան
ալ
զքեզ
քովս
չունենալս
[է]:
Ասով
ըսել
չեմ
ուզեր
կոր
որ
մեծ
զուարճութիւններ
ունիմ
եւ
քու
ալ
մասնակից
ըլլալդ
կ՚ուզեմ:
Ոչ.
մինակս
սենեակիս
մէջ
նստեր
եմ:
Իրաւ
աղուոր
սենեակ
մը
Tamesին
վրայ,
շատ
սիւսլի
եւ
շատ
անոյշ:
Բայց
մինակնիս
եմ,
թէ
գործով
կը
զբաղիմ
կոր:
Բայց
ճամբորդութիւնը
ինքնին
աղուոր
բան
է,
մանաւանդ
երբոր
մարդ
ընկեր
ունի
նէ
եւ
դուն
ալ
ճամբորդութեան
հոգնութենէն
փախչող
չես.
ընդհակառակը:
Վիսպատէ[նէն]
մինչեւ
Քէօլն
Ռէն
գետին
քովէն
քալեցինք:
Իրաւցընէ
հրաշալի
էր
տեսարանը,
եւ
ուխտ
ըրի
որ
գալ
տարի
միասին
ան
ճամբորդութիւնը
ընենք
եւ
Աստուծմով
պիտի
ընենք:
Խօսք
կուտամ
կոր.
գիտես
որ
խօսքիս
տէրը
եղած
եմ
միշտ:
Հիմա
ես
հոս
շատ
embarrassant
[1]
վիճակի
մը
մէջ
եմ.
ես
մեծ
պանդոկ
իջեր
եմ
եւ
սուղ
եւ
շատ
հարուստ
կարասիով
սենեակ
նստեր
եմ,
անդին
Արաքսին
եւ
աղջիկս
թէեւ
աւելի
վատ
պանդոկի
մէջ
են:
Բայց
ես
գործեր
ունիմ.
ընդունելու
մարդիկ
ունիմ.
ուրիշ
տեղ
չէի
կրնար
բնակիլ:
Հերմինս
քովս
կ՚ուզեմ,
ան
ալ
չըլլար:
Ուստի
[ուզեմ]
չուզեմ
ես
հոս
մինակս
մնալու
պարտաւորուած
եմ
եւ
Հերմինս
նորէն
Արաքսիին
կը
ձգեմ:
Այս
նամակին
թուղթէն
ալ
կը
հասկնաս
շուտով
որ
ի՛նչ
պանդոկ
է
ասիկա.
գինն
ալ
թուղթին
պէս
խազըխի
պէս
է:
Պաչիկներ,
Գ.
ԶՕՀՐԱՊ
[1]
Նեղուած,
անյարմար,
դժուարին