Քերթուածներ

Ի ՍՐԲԱՆՈՒԷՐ ՕԾՈՒՄՆ ԱՍՏՈՒԱԾԱՊԱՏԻՒ ՏԵԱՌՆ ԵԴՈՒԱՐԴԱՅ ՎԱՐԴԱՊԵՏԻ ՀԻՒՐՄԻՒԶԵԱՆ ՅԱՐՔԵՊԻՍԿՈՊՈՍ ՇԻՐԱԿԱՅ Ի ՀՌՈՎՄ

ՏԱՂ

Ո՞ւր ընթանաս, երագաթեւ դու Համբաւ,
Եւ ո՞ւր զըւարթ դիմէ խուժան այդ ամբաւ.
Ընդէ՞ր աստեղք շողեալ եւ ջահք լուսավառ
Ակնախըտիղ փայլեն շըքեղ ի տաճար.
Է՞ր քաղցրախօս հընդեն քընարք բազմաղեայ
Եւ վէտ ի վէտ խայտան ալիք Տիբերեայ։
Դու իցես, Հա՛յր, որ մեծաշուք ի հանդէս
Ի գերահրաշ ելեալ կրօնից յասպարէզ
Պըսակաւոր մատչիս ի բեմ սըրբազան,
Թագ ըզշնորհաց առնուլ եւ պերճ գաւազան.
Ահա երկնից աստեղազարդ ի գահէն
Աստուածադրօշմ փայլեաց կընիք բոցեղէն
Որ ի քոյին հարաւ վըսեմ ի ճակատ՝
Տըպաւորեալ զանմահ անուան ճառագայթ.
Առատաձիր պարգեւս օժիտ քեզ հարուստ
Կենդանարար ձօնեաց Հոգին ի վերուստ.
Եւ պըսակեալ իբր ըզյաղթող աննըման
Ի հիացումն ազգաց ցուցար յանդիման։
Ի լուր փառացդ այսօր ի կայթ ի քընար
Քոյդ Մենարան պարէ ի թինդ գեղապար.
Ազգըս ցընծայ ի խընդութիւն անվըթար,
Հոգեզըւարճ հըրճուի յերկինս Մըխիթար.
Այլ մինչ աշխարհի խընդայ ամէն բերկրալիր,
Ա՜հ, զի՞ գործեն աստէն քոյին սիրելիք
Զորս անտէրունչ դու ի յերկիր տարադէմ
Որբ կացուցեր անոք եւ զուրկ առ ի քէն,
Որք եւ ի սուղ ժամանակի ի սահման
Չըքնաղ ի զոյգ յակընկալեաց զըրկեցան,
Որք ի համայն ըսփոփանաց անճաշակ՝
Զյետին արբին արդ դառնութեան ըզբաժակ.
Զի՞ գործիցեն. յողբ եւ յաշխար դառնագին,
Աղեխորով հիւծեալ ի սուգ մաշեսցին,
Ընդ օտարաց ուրախ երգոցըն ի հիւս
Եղերական խառնեալ աղի արտասուս,
Ընդ հոյակապ տանըս այս բաղդ մոլեգին
[1] Ցանդ թշնամի հանդիսացաւ ոխերիմ,
Եւ մահ նըմին, ո՜հ, յիշատա՛կ վըշտըմբեր,
Արեւնըռուշտ կացեալ դահիճ առընթեր,
Վեհից կենաց հընձեաց ըզթելսըն չըքնաղ
Յիւր սայրասուր արիւնազանգն ի մանգաղ.
Դուք երկոքին զերծայք ահեղ ի ժանեաց.
Թերեւս ի ձեզ խրոխտայր դիմել դիւազգեաց,
Այլ յԱստուծեան պատմուճանէն լուսափայլ
Շըրտեաւ եւ յետս դարձոյց զոտիցըն ըզքայլ։
Միայնացեալ տանըս մնացէ՛ք դուք նեցուկք,
Ձեզ ի սրտէ բերեալ տարփուն եւ անձուկ
Կարօտակէզ այրիմք բոցով տենչանաց.
Ո՜վ դուք իմոց զըւարթարար լոյս աչաց,
Զո՞ր երանի կարդամ նըմին ի սրտէս
Որ անձկաւէտ գորովական ձեր ի տես
Ձեզ առընթեր առ ի վայել կացեալ միշտ
Կեանըս վարէ բարեբաստիկ եւ անվիշտ։