Քերթուածներ

ԾԵՐՆ ՎԱՆԱՅ

ԵՐԳ

Մո՛ւթ է գիշերս, ինչպէս սիրտս ալ.
Եւ թուխ ալիք մշտափրփուր
Վանայ ծովուն ծիածաւալ
Հառաչանօք լի են տըխուր։
Գոց են ամպով աստղունք… եւ յոյս.
Դեռ շատ հեռու է Արշալոյս։

Ո՛վ նազուհի դուստր ի Մեհեկ,
Շուշա՛ն եւ վարդ դաշտաց մերոց,
Եկո՛ւ, եւ հօրդ ծերուկ ու հէք,
Առաջնորդէ՛ ի Ձորն Հայոց։
Գոց են ամպով աստղունք… եւ յոյս.
Դեռ շատ հեռու է Արշալոյս։

Քու սիրատարփ, կտրիճ Արտակ
Տըխուր երգեց, ո՜հ, այս գիշեր.
Սէրն էր երգոց իւր նըպատակ,
Բայց Թորգոմայ զաղէտսն յիշէր.
Գոց են ամպով աստղունք… եւ յոյս.
Դեռ շատ հեռու է Արշալոյս։

«Ո՜հ, ինչուան ե՞րբ հաճոյք եւ սէր
Առանց սուգի պիտի չըլլան. »
Այսպէս ի քնարն իւր նա երգէր,
Ուր արցունքով աչք մեր լըցան.
Գոց են ամպով աստղունք… եւ յոյս.
Դեռ շատ հեռու է Արշալոյս։

Հոս են շիրիմք մեր նախահարց,
Նոճ մի ունի ամէն դամբան.
Երբ փոթորիկ գոռայ յանկարծ,
Հեծեն՝ ննջող ոգւոց փոխան.
Գոց են ամպով աստղունք… եւ յոյս.
Դեռ շատ հեռու է Արշալոյս։

Հին են ցաւերս, հեծեմ եւ ես.
Ժամ է իջնամ ի գերեզման,
Երթամ վեհից Հայոցն ի տես,
Վանայ կոհակք թող զիս ողբան։
Եւ դու Մեհեկ, կուլա՞ս անյոյս.
Ո՜հ, ո՛չ, գընա՛… գայ Արշալոյս։