Քերթուածներ

ԳԱՐՈՒՆ

Ո՜հ ի՜նչ անուշ եւ ի՜նչպէս զով
Առաւօտուց փըչես՝ հովի՛կ,
Ծաղկանց վըրայ գուրգուրալով
Եւ մազերուն կուսին փափկիկ.
Բայց չես հովիկ իմ Հայրենեաց,
Գընա՛, անցի՛ր սըրտէս ի բաց։

Ո՜հ ի՜նչ աղու եւ սըրտագին
Ծառոց մէջէն երգես՝ թռչնի՛կ.
Սիրոյ ժամերն ի յանտառին
Ըզմայլեցան ի քո ձայնիկ.
Բայց չես թռչնիկ իմ Հայրենեաց,
Գընա, ՛ երգէ՛ սըրտէս ի բաց։

Ո՜հ, ի՜նչ մրմունջ հանես՝ վըտակ
Ականակիտ ու հանդարտիկ.
Քու հայելւոյդ մէջ անապակ
Նային զիրենք վարդն ու աղջիկ.
Բայց չես վըտակ իմ Հայրենեաց,
Գընա՛, հոսէ՛ սըրտէս ի բաց։

Թէպէտ թռչնիկն ու հովն Հայոց
Աւերակաց շրջին վերայ,
Թէպէտ պղտոր վըտակն Հայոց
Նոճիներու մէջ կը սողայ,
Նոքա հառա՛չք են Հայրենեաց,
Նոքա չերթա՛ն սըրտէս ի բաց։