Քերթուածներ

ՎԵՐԱԴԱՐՁ

  [1] Ասէր ոգեակ մանուշակին,
«Թերթք իմ անկան, բեկաւ ծըղօտ.
Քո՛յր իմ, երթամ, եւ ցօղագին
Լացցէ վաղիւ զիս առաւօտ.
Այլ ոչ ընդ բաղդն իմ հառաչեմ
Որ զիս ընկճէ ի դալարւոջ.
Յորժամ գարուն գայ ծաղկաճեմ,
Նազիմ դարձեալ ես յիմ բողբոջ»։ -

«Իսկ ես, - ասէր այգուց ցօղիկ, -
Ի տերեւոց գգուիմ ի ծոց.
Ինձ փարելի՝ ծաղկանց ցեղիկ,
Նոցա այտեր՝ ինձ հանգըստոց.
Այլ զիս կիզու, ո՜հ, արեւակ…
Մի՛, մի՛ տխրիր, վա՛րդ սիրեցեալ.
Գայցէ գիշեր եւ կարմրորակ
Ի քո ծոցիկ եկից դարձեալ»։

Անդուստ սոխակ ի պուրակին
Յետին նըւագ զայս յեղյեղէր.
«Ողջա՛մբ մընայք, ջո՛ւրք առուակին,
Ողջամբ՝ ծըմա՛կք նըսեմաստուեր.
Այլ մինչ նորոգ գայ Ապրիէլ
[2] Եւ զարթիցեն գեղ դալարիք,
Յիմ հովանիս եկից թառել,
[3] Սլասցին դարձեալ իմ դայլայլիկք»։

Եւ դու, վըտա՛կ տխրակարկաջ,
Զի՞ այդ մրմունջ քո սրտացաւ.
«Լըւարո՛ւք, դա՛շտք, ո՜հ, զիմ հառաչ.
Վըճիտ աղբիւրս ցամաքեցաւ.
Այլ ձիւնաբերք մինչ ի լերանց
Գայցեն զերկիր արբուցանել,
Ես ի միջոյ փափուկ ծըղեաց
Եկից դարձեալ հեզիկ սահել»։

Շողն արփենւոյն ընդ երեկոյս
Յիւրն օրհասին ամպոց վերայ
Աղօտափայլ դողդոջ մի լոյս
[4] Տայր ընդ ոլորտըս բացակայ.
«Սակայն, ասէր, երկի՛ր ծաւալ,
Ծո՛վ ծիրանի, առնում ձեզ այց.
Ընդ աշալուշ վաղիւ դարձեալ
[5] Յոյժ առաւել ես փայլեցայց»։

Այսպէս ահա ծաղիկ եւ ցօղ,
Սոխակն անոյշ, անոյշ առուակ
[6] Եւ արփենւոյն կենսաբեր շող
Մեկնին, սակայն դառնան երագ.
Եւ դո՛ւ, կուսի՛կ, դու որ դեռ նոր
Ծածկեալ ի հող մատաղ ըզտիս
[7] Տարեր ըզգեղդ, ըզբոյր եւ շնորհ,
Ա՜հ, դո՞ւ միայն ոչ եւս դարձցիս։