ՎԵՐԱԴԱՐՁ
[1]
Ասէր
ոգեակ
մանուշակին,
«Թերթք
իմ
անկան,
բեկաւ
ծըղօտ.
Քո՛յր
իմ,
երթամ,
եւ
ցօղագին
Լացցէ
վաղիւ
զիս
առաւօտ.
Այլ
ոչ
ընդ
բաղդն
իմ
հառաչեմ
Որ
զիս
ընկճէ
ի
դալարւոջ.
Յորժամ
գարուն
գայ
ծաղկաճեմ,
Նազիմ
դարձեալ
ես
յիմ
բողբոջ»։
-
«Իսկ
ես,
-
ասէր
այգուց
ցօղիկ,
-
Ի
տերեւոց
գգուիմ
ի
ծոց.
Ինձ
փարելի՝
ծաղկանց
ցեղիկ,
Նոցա
այտեր՝
ինձ
հանգըստոց.
Այլ
զիս
կիզու,
ո՜հ,
արեւակ…
Մի՛,
մի՛
տխրիր,
վա՛րդ
սիրեցեալ.
Գայցէ
գիշեր
եւ
կարմրորակ
Ի
քո
ծոցիկ
եկից
դարձեալ»։
Անդուստ
սոխակ
ի
պուրակին
Յետին
նըւագ
զայս
յեղյեղէր.
«Ողջա՛մբ
մընայք,
ջո՛ւրք
առուակին,
Ողջամբ՝
ծըմա՛կք
նըսեմաստուեր.
Այլ
մինչ
նորոգ
գայ
Ապրիէլ
[2]
Եւ
զարթիցեն
գեղ
դալարիք,
Յիմ
հովանիս
եկից
թառել,
[3]
Սլասցին
դարձեալ
իմ
դայլայլիկք»։
Եւ
դու,
վըտա՛կ
տխրակարկաջ,
Զի՞
այդ
մրմունջ
քո
սրտացաւ.
«Լըւարո՛ւք,
դա՛շտք,
ո՜հ,
զիմ
հառաչ.
Վըճիտ
աղբիւրս
ցամաքեցաւ.
Այլ
ձիւնաբերք
մինչ
ի
լերանց
Գայցեն
զերկիր
արբուցանել,
Ես
ի
միջոյ
փափուկ
ծըղեաց
Եկից
դարձեալ
հեզիկ
սահել»։
Շողն
արփենւոյն
ընդ
երեկոյս
Յիւրն
օրհասին
ամպոց
վերայ
Աղօտափայլ
դողդոջ
մի
լոյս
[4]
Տայր
ընդ
ոլորտըս
բացակայ.
«Սակայն,
ասէր,
երկի՛ր
ծաւալ,
Ծո՛վ
ծիրանի,
առնում
ձեզ
այց.
Ընդ
աշալուշ
վաղիւ
դարձեալ
[5]
Յոյժ
առաւել
ես
փայլեցայց»։
Այսպէս
ահա
ծաղիկ
եւ
ցօղ,
Սոխակն
անոյշ,
անոյշ
առուակ
[6]
Եւ
արփենւոյն
կենսաբեր
շող
Մեկնին,
սակայն
դառնան
երագ.
Եւ
դո՛ւ,
կուսի՛կ,
դու
որ
դեռ
նոր
Ծածկեալ
ի
հող
մատաղ
ըզտիս
[7]
Տարեր
ըզգեղդ,
ըզբոյր
եւ
շնորհ,
Ա՜հ,
դո՞ւ
միայն
ոչ
եւս
դարձցիս։
[1]
Դ(1864)
10
Ոգեակն
ասէր
մանուշակին,
«Թերթք
իմ
անկան,
եբեկ
մանո՛ւկ
զիմ
նուրբ
ծըղօտ,
[2]
Դ(1864)
10
Եւ
զարթիցեն
մորճ
դալարիք,
[3]
Դ(1864)
10
Անտի
սլասցին
իմ
դայլայլիկք:
[4]
Դ(1864)
10
Ցոլայր
յոլորտըս
բացակայ.
[5]
Դ(1864)
10
Գեղեցկագոյն
ես
փայլեցայց
[6]
Դ(1864)
10
Եւ
արեւուն
այգածին
շող
[7]
Դ(1864)
10
Ըզբոյրդ,
ըզգեղ
եւ
շնորհ,