Քերթուածներ

Ա
ՀԱՅ ՔԱՋՈՐԴԻ

(Նմանողութիւն Վիքթոր Հիւկոյի)

Ապառաժուտ լերան մը կող,
Յեցեալ ի քար գերեզմանի,
Աչք մերթ յերկինս եւ մերթ ի հող՝
Խարտիշագեղ կայր պատանի.
Ո՜վ դու որդիդ լերանց հովտաց,
Ինչո՞ւ այդպէս սիրտդ է ցաւած։

Կ՚ուզե՞ս որ մեծ փոթորկեալ ծով
Մատուցանէ քեզ մըխիթար՝
Կոհակաշարժ իւր լարերով
Երգեալ ի շունչ մըրըրկավար։
Ո՜վ դու որդիդ լերանց հովտաց,
Ինչո՞ւ այդպէս սիրտդ է ցաւած։

Կ՚ուզե՞ս որ քեզ ահեղաշուք
Խընդայ կամարն աստեղց անթիւ,
Եւ բընութիւն պայծառ զարդուք
Ժըպտի ծաղկամբ եւ զեփիւռիւ.
Ո՜վ դու որդիդ լերանց հովտաց,
Ինչո՞ւ այդպէս սիրտդ է ցաւած։

          Կամ փափկագոյն այլ ըսփոփանք
Միթէ կ՚ուզե՞ս մօր քաղցուենի
Ու սիրուհւոյ անուշ գգուանք,
Որ քու կըսկիծըդ փարատի.
Դեռ ի՞նչ կ՚ուզես, ո՜հ, մի՛ ծածկեր,
-Կ՚ուզե՛մ վառօդ եւ գնտակներ։