Տարեգիրք

Ի թուին ՇԸ [508=1059] շարժեալ եղեւ ամենայն տունն Պարսից, խրոխտալով գային ի վերայ Հայոց, եւ բազում գաւառս ի սուր մաշեցին, եւ եկին մինչեւ ի Սեբաստիա։ Իսկ որդիքն Սենաքերիմայ, Ատոմ եւ Աբուսահլ, յառաջ իմացեալ զգալ անօրինացն, փախեան ի Խաւատանէքն։ Եւ զօրք այլազգեացն զառաջինն ոչ համարձակեցան մտանել ի քաղաքն, զի տեսանէին զգմբէթսն եկեղեցեացն եւ կարծէին թէ վրանք զօրացն Յունաց է։ Իսկ յորժամ իմացան թէ դատարկ է քաղաքն ի պահապանաց, պատեցին զքաղաքն շուրջանակի, եւ յարձակեալ ի վերայ սրով առ հասարակ կոտորեցին, եւ անհամար գերի տարան։ Եւ այս լինէր յանտիրութենէ, եւ ի չարաբարոյացն Յունաց, զի հանին զերկիրն Հայոց ի տէրու/34ա/թենէ Հայոց, եւ զքաջ զօրականսն Հայոց սպանին խաբմամբ, եւ զԿրտերն դրին գլխաւորս եւ տեղապահս աշխարհին, որ ոչ խոկային գործ քաջութեանն, այլ թէ որպէս զքաջ զօրականսն ի Հայոց եւ ի Յունաց խաւարեցուսցեն զաչսն, եւ ինքեանք տկարք եւ փախչողք զի ի Ա ամն զայս ամենայն աշխարհս առին ի նոցանէ, եւ ինքեանք փախստականք անկան ի Կոստանդինուպօլիս։ Եւ յայսմ ժամանակի խորհեցաւ Տուկիծն խաբանել զհայրապետութիւն յազգէն Հայոց. զոր եւ արարն իսկ, զի յետ մահուանն տէր Պետրոսի, տարաւ զտէր Խաչիկ ի Կոստանդինուպօլիս, եպիսկոպոսօքն, եւ արար յարգելանի. եւ պահեցին այնպէս զամիսս Գ, եւ խնդրէր զգանձն տէր Պետրոսի, եւ ամենայն ջանիւ կամէր դարձուցանել զՀայք ի քաղկեդոնականն։ Եւ յայնժամ թագաւորն Գագիկ եւ որդիքն Սենաքերիմայ, Ատոմ եւ Ապուսահլ, հանդերձ իշխանօքն Հայոց, մեծաւ աշխատութեամբ գուն գործեալ հանին զնոսա, եւ նստուցա/34բ/նեն զաթոռ հայրապետութեանն ի Թաւ բլուր, մերձ ի Կոկիսոն, եւ կացեալ անդ ամս Գ։