Ի
թուին
ՇԿ
[560=1111]
գայր
նախասացեալ
Մամտուտն
բազում
զօրօք,
եւ
էջ
ի
վերայ
Թլկուրնայ,
եւ
առ
զնա.
եւ
կային
ի
բերդն
Խ
այր
ֆրանգ,
կոտորեաց
եւ
զնոսա,
եւ
էառ
զԳօտեթիլն,
եւ
եկն
ի
Սրուճ,
եւ
ժողովեցան
առ
նա
ժողով
բազում,
մեծ
ամիրայն
Ահմատիլն,
եւ
Սուքման
արեւելից
ամիրայն՝
որդի
Բրզուխին,
եւ
անցեալ
ընդ
Եփրատ
գնացին
ի
Թլպաշար,
եւ
անդ
էր
Ճօսլինն.
եւ
սաստիկ
նեղութիւն
էած
բերդին
եւ
ոչ
կարաց
առնուլ։
Ապա
եղեն
եղբարք
Մամտուտն
եւ
Ճօսլինն,
եւ
գնաց
Մամտուտն
ի
Շիզարն
մօտ
յԱնտիոք,
եւ
Տանկրի
արար
ժողով
մեծ.
եւ
եկն
առ
թագաւորն
Երուսաղեմի
Պաղտինն,
եւ
Բերդրան
կոմսն
Տրապօլսոյ,
եւ
բանակեցան
ընդդէմ
միմեանց
ի
Շիզայրն,
եւ
ոչ
պատերազմեցան,
այլ
Մամտուտն
գիշերա/87բ/գնաց
եղեալ
յաշխարհն
իւր
եւ
քրիստոնեայք
յաշխարհն
իւրեանց։
Ի
սոյն
ամի
սատակեցաւ
Սուքման
ամիրայն
յանկարծամահ
ի
ճանապարհին։
Ի
սոյն
ամի
խնդրեցաւ
վրէժ
արեան
Գագկայ
անմեղի
ի
սպանողաց
իւրոց,
յորդւոցն
Մանտալէի
յգ
եղբարցն։
Սոքա
ունէին
ամուր
բերդ
մի
մօտ
ի
Չկնջուրն,
վերահայեաց
յաշխարհին
Գամրաց,
որ
էր
անուն
բերդին
Կենդռօսկաւի,
եւ
առաջին
եղբայրն
ունէր
սէր
ընդ
Թորոս
որդի
Կոստանդեայ
եւ
տէր
Վահկային,
եւ
խոստացեալ
էին
տալ
զբերդն
զայն
ի
Թորոս,
զի
սահմանակից
իւր
էր
եւ
ի
Թուրքէն
նեղէին
յոյժ.
եւ
Թորոս
սիրոյ
աղագաւ
գնաց
առ
նոսա
զօրօքն
իւրովք,
եւ
իջեալ
ի
մօտաւոր
տեղի՝
առաքեաց
առ
նոսա
գալ
առ
ինքն։
Եւ
յայնժամ
մի
ոմն
յգ
եղբարցն
առեալ
ընծայս
գայր
առ
նա,
եւ
դանակ
մի
պատուական
եւ
հանդերձ
մի
դնէր
առաջի
նորա.
եւ
յորժամ
կերան
եւ
արբին՝
յիշեաց
Թորոս
/88ա/
զխոստումն
բերդին,
եւ
նա
ստեալ
խոստմանն,
ասէ՝
ոչ
կարեմք
տալ
զՀայրենիքն
մեր։
Եւ
յորժամ
ետես
Թորոս
թէ
խաբեցաւ
ի
նոցանէ,
ասէ
Թորոս.
արի
առ
զընծայս
քո
եւ
գնա,
եւ
յայսմհետէ
պատրաստ
եղերուք
յինէն.
եւ
դարձաւ
Թորոս
ի
տուն
առաջի
աչաց
նորա,
իսկ
ի
գիշերին
դարձաւ
յետս
ծածկաբար,
եւ
եդ
զհետեւակն
ի
դարանի
շուրջ
զբերդովն
եւ
ինքն
հեծելազօրօքն
հեռանայր։
Եւ
ի
լուսանալն՝
ելանէին
իւրաքանչիւր
ոք
ի
գործ
իւր,
եւ
յանկարծակի
տեսեալ
զդարանամուտսն՝
փախեան
զառիվեր
բերդին
եւ
նոքա
վարէին
զնոսա,
որք
ժամանեալ
ի
բերդն՝
զներքին
դուռն
փակեցին
ընդդէմ
հետեւակացն,
եւ
զդրուցինն
ոչ
զօրեցին
փակել.
եւ
հետեւակն
Թորոսի
խլեցին
զդուռն,
եւ
հուր
բորբոքեցին
ի
բերդն.
եւ
երկուցեալ
բնակիչքն
բացին
զդուռնն
որ
կայր
ի
միւս
կողմանէ
եւ
սկսան
փախչել.
եւ
զօրքն
Թորոսի
կալան
զփախստականսն
եւ
առին
զբերդսն,
եւ
ընթացեալ
/88բ/
պատմեցին
Թորոսի,
եւ
նա
հիացեալ
յոյժ
եւ
ուրախութեամբ
եկն
եմուտ
ի
բերդն
եւ
սկսաւ
հարցանել
վասն
գանձուցն,
զի
ամենայն
գաւառին
ոսկի
եւ
արծաթ
անդ
էր
հաւաքեալ։
Եւ
ասէր
Թորոս
ցորդիսն
Մանտալէի՝
բերէք
այսր
զսուրն
Գագկայ
եւ
զպատմուճանն
թագաւորական,
եւ
նոքա
բերին.
եւ
Թորոս
ետես
եւ
ելաց
դառնապէս,
լային
եւ
ամենայն
զօրք
իւր
ընդ
նմա,
եւ
սրտմտեալ
Թորոսի
ասէ,
ու՞ր
է
տուն
գանձուցն
ձերոց.
եւ
նոքա
յամառեալ
ոչ
ցուցանէին.
եւ
սկսան
չարչարել
զնոսա.
եւ
միւսն
ընկէց
զինքն
վերուստ
ի
վայր
եւ
մեռաւ,
եւ
սկսաւ
զաւագ
եղբայրն
չարչարել,
եւ
նա
լրբաբար
ասէր
ընդ
Թորոս.
դու
Հայ
մարդ
ես,
եւ
մեք
Հոռոմ
իշխանք,
զի՞նչ
ունիս
տալ
պատասխանի
թագաւորին
մերոյ։
Եւ
յայնժամ
ի
բարկութիւն
շարժեալ
Թորոսի
ասէ.
եւ
դուք
որ
զայր
հզօր
եւ
զօծեալ
թագաւոր,
որ
առ
ձեզ
ի
համբոյր
խոնարհեցաւ
որպէս
հայր
յորդի
եւ
սիրեաց
զձեզ
Գագիկ
սպանիք
զնա,
զի՞նչ
պատասխանի
ունիք
տալ
ազգիս
Հայ/89ա/ոց.
եւ
ի
սրտէն
յարեաւ
եւ
էառ
գաւազան
կռանի,
յարձակեցաւ
ի
վերայ
նորա
եւ
լալախառն
սկսաւ
ուժգին
հարկանել,
մինչեւ
անդէն
սատակեցաւ։
Եւ
յայնժամ
Թորոս
գոհութիւն
մատուցանէր
Աստուծոյ,
որ
արժանի
արար
զինքն
առնուլ
զվրէժ
արեան
անմեղի
Գագկայ
ի
նենգաւորացն
յայնցանէ։
Եւ
հայր
հօր
նորա
Ռուբէն,
յիշխանացն
Գագկայ
թագաւորի
էր։
Ապա
առեալ
բազում
գանձս
ոսկւոյ
եւ
արծաթոյ
եւ
զամենայն
ինչս
նոցա,
եւ
զմիւս
եղբայրն
բերեալ
ի
Վահկայն
եւ
եդ
պահապան
բերդին։