ՈՂԲ
ՄԱՆԿԱՆ
Ի
ԹՌՉՆԻԿՆ
ԻՒՐ
ՎԱՂԱՄԵՌԻԿ
Ո՜վ
իմ
թռչնիկ
քաղցրալեզուի,
Հիւր
եւ
բընակ
ընդելական
Անուշահոտ
մեր
պարտէզին,
Որ
տանձենւոյն
զըւարթափթիթ
Վարսագեղիցն
ի
տերեւոց
Մշտամրմունջ
յերգ
անուշիկ.
Ծըւի՜կ-ծըւի՜կ
ինձ
ձայնէիր.
Աւա՜ղ,
ընդէ՞ր
այդպէս
անշարժ
Կաս
դու
լըռիկ
եւ
անբարբառ,
Պուտ-պուտ
գունով
փոքրիկ
գըլուխդ
Կախեալ
ի
վայր,
ողո՛րմ
տեսիլ.
Ո՞ւր
քոյդ
պարել,
վազեալ
ի
թինդ,
Ոստոց
ի
յոստ
շուտ
ոստոստիլդ.
Ի
կոչ
ձայնիս
քեզ
սիրալուր՝
Շուրջ
ըզգըլխովս
առեալ
թըռիչս
Ընդ
խոպոպիս
իմ
խաղայիր,
Զիս
սուր
ի
քիթ
փայփայէիր։
Այլ
ո՛հ,
այժմիկ
մեռա՞ր
արդեօք.
Ահա
սեւուկ
քոյին
աչկունք
Են
նուաղեալ,
թերաբացիկ.
Ե՛կ,
նազելի՛ս,
տաց
քեզ
հողոյ,
՚Ւ
աղօթեցից
վասն
հեզ
ոգւոյդ,
Զի
ի
պարտէզըն
Յիսուսի,
(Են
են,
անշուշտ,
եւ
անդ
թռչնիկք),
Ոսկեճամուկ,
ի
նոր
փետուրս,
Աստ
անդ
երգով
թեւապարիկ
Զունկն
Յիսուսի
զմայլեցուսցես.
Սակայն,
խնդրե՛մ,
անտի
դարձեալ՝
Ծըւիկ-ծըւի՜կ
ինձ
ձայնիցես։