Սիւնիքի պատմութիւն

  Լ
ՍԻՒՆԻՔԻ ԱՅՆ ԵՊԻՍԿՈՊՈՍՆԵՐԻ ՄԱՍԻՆ, ՈՐՈՆՔ ՅԱՋՈՐԴԵՑԻՆ ՏԷՐ-ՄԱԹՈՒՍԱՂԱ ՔԵՐԹՈՂԻՆ

Երանելի տէր-Մաթուղասաղայից յետոյ Սիւնեաց [մետրոպոլիտութեան] աթոռն ութ տարի մնաց թափուր` աւազակային յարձակումների եւխռովութիւնների պատճառով` երբեմն Պարսկաստանի, երբեմն Բիւզանդիայի, երբեմն` հոների կողմից: Ապաընտրում են փառաւոր մարդու` շատ լաւ ու եկեղեցական գործի մէջ պիտանի, եւ դարձնում Սիւնիքի եպիսկոպոս: Նրա անունն Աբրահամ էր կոչւում: Սա, երեսուն տարի մնալով աթոռին, վախճանւում է: Նրան յաջորդում է տէր-Յովսէփը` նրա պէս բարի եւ լաւ մարդ, [տիրելով] տասնինը տարի: Այնուհետեւ` տէր-Յովհանը` քսաներկուտարի, ապա` տէր-Մովսէսը` եօթ տարի: Սա ամենայն զգուշութեամբ դաստիարակում էր սուրբ Ստեփանոսին`իմաստասէրին ու նահատակին: Յետոյ [աթոռակալում են] Անանիան` եօթ տարի, այնուհետեւ` Յովհանը` ինը տարի: Ապա Թորգոմեան տան ջահ դարձած արեգակը` բոլորից սիրելին, երանելի ու մեծ նահատակը, պանծալի զաւակը, մեր Սիւնիքի սուրբ ու փառայեղ աթոռի անդրանիկ որդի Ստեփանոսը` առաջինից ոչ տարբեր, որ բոլոր նահատակների գլխաւորն է: Նրա գործերի պատկերը եւ բարեմասնութիւնների հանգամանքները չեմ կարող զանցառնել, այլ համառօտութեամբ պիտի զետեղեմ այս մատեանի մէջ: