29
Ինձ
ավատա,
ուջերավլե
բառ
թե
կա,
Շատ
հասարակ
էրկաթի
համա
կոսին.
Փետե
ամանն
ինչքան
էլ
օսկեջըրես,
Նըրան
էլի
մե
վառվող
պի'նա
կոսին:
Խոսկըտ
ասա
կարքով
-
հավասար
զոլով.
Սատանա
է,
ով
ծածկվի
ծըխի
տոլով.
Կամ
գունքովըն
կու
ճանչնան
կամ`
փոթոլով.
Ամեն
խոտի
յի՞փ
է,
վուր
խի'նա
կոսին:
Զարբաբը
թե
մաշվե,
գընա
առ
շալըն.
Վայ
խամին,
վուր
վընաս
կու
տա
լըվալըն.
Տոլին
սազ
գու
քա
ալմասըն
ու
լալըն.
Կեղծ
օսկուն
է,
վուր
մարթիք
մի'նա
կոսին:
Մարթ
կա
կոսե`
ազնիվ
ցիղի
զարմն
իմ
յիս.
Ուռենին
էլ
կոսե,
մարխի
ծառն
իմ
յիս.
Վըրաց
թաքավուրի
սազանդարն
իմ
յիս,
Ինձ
Սայաթ
Նովայ
-Արութի'նն
ա,
կոսին: