69
Ասեցին,
թե
Շախաթայի,
թե
որ
հիմքն
ըլի
խարաբ,
Վարպետըն
ո՞նց
գլուխ
հանե,
ո՞նց
դըրըստե
է'լ,
յարա~բ:
Սեր
ու
սովդեն
տերն
է
ստեղծել,
տվել
մարդուն`
հավիտյան,
Ինքն
է
հալբաթ
այան
արել
թագ
ու
թախտը
Շահ-շահին:
Իմ
խիալը
դեռ
վերջումն
է,
է'յ
զուլումներ
ստեղծող,
Հոգիս
նրա
ճամփին
դնեմ,
ուխտս
անեմ
դարգահին:
Սրտանց,
մաքուր
փառք
ու
պատիվն
առավոտից
տուր
հախին,
Սարաֆի
պես
իսկն
իմացիր`
խոսքդ
քաշե
քարգահին:
Զուլումաթի,
արդար
դադի
ամենազոր
մադանն
է,
Փիր
ուստադը
աղոթում
է
արարչագործ
էդ
գահին:
Սա'յաթ-Նովա,
դա'րդ
մի
անի`
իրավ
խոսք
ես
ասում
դու,
Լալ,
գոհար
ես
մեկ-մեկ
շարել,
որ
ամենքին
դուր
գային:
Էս
դիվանի
[գազելը]
Արութինի
ասած
է: