147.
ՊԻԵՐ
ՄԱԵՍԻՆ
[Le]
5
décemb.
09.
Sivas
Mon
cher
Pierre
(Maes).
Je
t'écris
tard.
Je
sais
bien.
mais
je
connais
la
bonte
de
ton
cœur:
tu
me
pardonnes
facilement;
c'est
le
devoir
des
amis.
Je
me
porte
bien.
mon
ami.
Un
large
amour
m'entoure
celui
de
mes
parents
et
des
compatriotes.
Mais
est-ce
que
ça
me
suffit.
?
Non£
je
n'y
ai
pas
de
camarades
pleinement
instruits.
Et
je
cherche
en
vain
mes
amis
de
Gand.
Ceux
qui
parlaient
des
sciences,
de
la
littérature,
du
théâtre
et
des
fammes.
Tous
ceux-ci
composai
ent
un
milieu
qui
m'était
indispensable.
Or,
j'ai
perdu
tout
en
échage
d'une
patrie
malheureuse
Comment
vas-tu.
mon
cher
Maes?
Je
veux
bien
avoir
tes
nouvelles,
car
je
t'ai
connu
un
de
mes
meilleurs
amis,
et
celui
de
l'Arménie.
Tout
à
tol.
Daniel
[Թարգմանութիւն]
5
դեկտ.,
1909,
Սւազ
Իմ
սիրելի
Պիեր
(Մաես),
Քեզ
ուշ
եմ
գրում,
գիտեմ,
բայց
ճանաչում
եմ
քո
սրտի
բարութիւնը.
դու
ինձ
հեշտութեամբ
ես
ներում.
դա
բարեկամների
պարտքն
է։
Ես
լաւ
եմ,
բարեկամս։
Շրջապատուած
եմ
մեծ
սիրով՝
ծնողներիս
եւ
հայրենակիցներիս
սիրով։
Բայց
արդեօ՞ք
դա
ինձ
բաւական
է։
Ո՛չ.
այստեղ
չունեմ
համակողմանի
ուսում
ստացած
ընկերներ։
Եւ
զուր
եմ
փնտրում
Գենտի
բարեկամներիս,
նրանց,
ովքեր
խօսում
էին
գիտութեան
մասին,
գրականութեան,
թատրոնի
եւ
կանանց։
Նրանք
բոլորը
ստեղծում
էին
մի
միջավայր,
որն
ինձ
անհրաժեշտ
էր։
Արդ՝
ես
ամէն
ինչ
կ՚որցրի՝
ի
փոխարէն
մի
դժբախտ
հայրենիքի։
Ինչպէ՞ս
ես,
սիրելի
Մաես։
Շատ
եմ
ուզում
քեզնից
լուրեր
ունենալ,
որովհետեւ
քեզ
ճանաչել
եմ
որպէս
իմ
եւ
Հայաստանի
լաւագոյն
բարեկամներից
մէկի։
Քո
Դանիէլ
