1.
ՄՈՒՏՔ
Ես
մեղաւոր
եւ
անարժան,
բիւր
քանքարոյ
պարտական,
ծառայ
չար
եւ
ապիրատ
[1]
ի
հրամանս
Տեառն
Աստուծոյ
իմոյ,
այլ
եւ
հուսկ
եւ
յետին
եւ
տրուպս
յամենայն
աստիճանաւորաց,
կոչեցեալ
դպիր՝
որ
է
չորս
աստիճան,
բայց
գործովս
հեռի
եւ
մեկուսի,
Սիմէոն
անուն
որդի
Մարտիրոսի։
Ծնօղքն
իմ
բնական
յաշխարհէն
Հոնաց,
ի
տիրախնամ
եւ
աստուածապահ
ծովահայեաց
քաղաքէն
Քաֆայու,
պանդուխտ
[2]
գոլով
եկեալ
բնակեցան
[ի]
քրիստոնէից
երկիրն՝
ի
գաւառն
Ըռզաց,
որ
այժմ
տիրեն
Լէհք,
ի
նորաշէն
գիւղաքաղաքն
Զամոսցա։
Թողեալ
զմեզ
նշդեհ
եւ
ինքեանք
[3]
փոխեցան
յանանց
կեանսն,
առ
յոյսն
ամենեցուն
Քրիստոս։
Բայց
զիս
տվեալ
յուսումն
գրոց,
որում
հասու
եղեալ
ի
մանկութենէ
մինչ
ի
չափ
հասակի
հասեալ՝
դեգերեալ
եւ
մարզեալ
ի
վարժարանս
[4]
ջահաստանի
առ
ոտս
վարդապետաց
եւ
բանասիրաց։
Եւ
երբեմն
ընթերցեալ
[5]
իմ
զՎարս
հարանց
եւ
զՊատմութիւնս
վիպասանաց,
անկաւ
ի
սիրտ
իմ
փափագ
եւ
ջերմ
սէր,
ըստ
այնմ
թէ
«Ջեռաւ
սիրտ
իմ
ի
փորի
իմում,
եւ
ի
խորհուրդս
իմ
վառեցաւ
հուր»,
ի
բազում
ամաց
եւ
ի
վաղուց
հետէ.
վասն
որոյ
եւ
տոչորէր
սիրտ
իմ,
գալարէին
աղիք
իմ
միշտ
եւ
հանապազ,
շրջագայիլ
եւ
տարաշխարհիկ
լինել
[յ]օտար
եւ
[յ]անծանօթ
գաւառսն
եւ
ի
սփիւռս
հեթանոսաց։
Այլ
եւ
ուխտիւ
գնալ
նախ
[յ]աստուածակոխ
քաղաքն
սուրբ
Երուսաղէմ՝
յերկրպագութիւն
լուսաբուխ
սուրբ
գերեզմանին
Քրիստոսի
եւ
այլոց
սուրբ
տնօրինականացն
որ
անդ։
Եւ
անտի
գնալ
ի
Մուշ,
ուր
նշխարքն
է
սրբոյն
Յովհաննու
Մկրտչի.
եւ
ապա
ի
մեծն
Հռոմ,
ի
սուրբ
գերեզմանն
Պետրոսի
եւ
Պօղոսի
եւ
այլ
յոքնախումբ
եւ
բազմահաւաք
արեամբ
[6]
ներկեալ
սուրբ
վկայիցն։
Եւ
վասն
այսմ
բարի
մտածութեանս
յոգոց
հանեալ
միշտ
հառաչմամբ
[7]
աղաչէի
զխնդրակատարն
Աստուած՝
զտուիչն
ամենայն
բարեաց
եւ
կատարիչն
ամենայն
խնդրուածոց,
զլսողն
աղօթից,
զի
տացէ
ինձ
ըստ
սրտի
իմում.
եւ
ցուցցէ
ինձ
զճանապարհ
յոր
եւ
գնացից,
հասուցանել
զիս
այս
[8]
հոգեւոր
եւ
աստուածային
[9]
բաղձանացս։
Զոր
եւ
բազմագութ,
ողորմած
եւ
մարդասէրն
Աստուած,
որ
տա[յ]
ամենայնի
առատապէս
եւ
ոչ
նախատէ,
ըստ
Յակոբու
առաքելոյ,
այլ
եւ
լնու
ամենեցուն
զփափագն
առաւել
քան
զոր
խնդրեմք
եւ
իմանամք.
որ
եւ
ինքն
իւր
[10]
ամենասուրբ
բերանովն
հրամայեաց,
թէ
Զամենայն
զոր
ինչ
խնդրէք
ի
անուն
իմ
ի
հօրէ,
տաց
ձեզ։
Եւ
դարձեալ
թէ
Ամենայն
որ
խնդրէ
առնու
եւ
որ
հայցէ
գտանէ,
եւ
այլն։
Նոյն
անարգամեծար
[11]
Տէրն,
որ
ոչ
գարշի
ի
մեղաւորաց,
ոչ
հայեցաւ
յանօրէնութիւն
իմ,
այլ
[եւ]
ի
անթիւ
զազիր
սղալանս
իմ։
Արդ
լուաւ
աղօթից
իմոց
եւ
զխնդրուածս
իմ
ընկալաւ.
եւ
առաջնորդեաց
ինձ
ի
շաւիղս
ուղիղս.
եւ
ի
ճանապարհս
արդարութեան
վասն
անուան
իւրոյ,
ըստ
անուստ
խոստման
իւրոյ.
որում
[12]
փառք,
պատիւ
եւ
երկրպագութիւն,
անդադար
գոհացողական
փառատրութեամբ
յամենայն
արարածոց
նաեւ
[յ]իմ
մեղապարտ
յանձնէս,
քանի
եմ
եւ
եղէց
[13]
եւ
մինչեւ
ցելս
չնչոյ
իմոյ.
ամէն։
