Ուղեգրութիւն

[ԻԱ] ԱՂՕԹՔ ԵՒ ԾՈՄԱՊԱՀՔ ՏԱՃԿԱՑ

Դարձեալ զի են յոյժ աղօթասէրք, որ զհինգ նամազն ոչ թէ ի տան, այլ եւ ի ճանապարհս անգամ ոչ թողուն ի բաց, այլ անխափան կատարեն զցայգ եւ զցերեկ, նա եւ ի սաստիկ ձմեռն ի վերայ ջրոյն եւ ձեան պաղ ջրովն ողողին եւ աղօթեն, թէեւ [յ]ընկերաց յետ մնան։ Ապա վա՜յ ինձ եղկելոյս, քրիստոնեայ գոլով՝ աւուրն անգամ մի գնալ եկեղեցին յուլանամք եւ իբրեւ ի տուգանս գնամք. նաեւ ի խաղաղ ժամու [յ]եկեղեց[ւ]ոջ ոչ աղօթեմք, ոչ թէ ի տան կամ ի ճանապարհի, որպէս նոքա ուղիղ եւ յօժար սրտիւ։

Պահեն եւ պահս երեսուն օր, զոր ռամազան կոչեն, ըստ Հրէից եւ Ասորոց ծոմ կենան զօրն եւ իրիկունն լուծանեն ի միս եւ այլն՝ ի պարարտ կերակուր. եւ այնպէս մինչ ի լոյս ագահ [1] ուտեն երեք չորս անգամ, զի քնանան [2], զարթնուն եւ դարձեալ ուտեն։ Զգինին հարամ ասեն եւ ոչ ըմպեն. եւ արբեցութիւն բնաւ չկայ առ նոսա։ Ունին եւ այլ բարէգործութիւնս, [3] դատաստան եւ իրաւունք, զաքաթ եւ ողորմութիւն. թէպէտ այժմ [4] բարձեալ է այս ի նոցանէ, որպէս եւ [ի] քրիստոնէից։