Ուղեգրութիւն

[Ի]  SANT' URBANO

Եւ այլ առաջ գնացեալ տեսաք բոլորաձեւ գմպէթաշէն եկեղեցի մի նման թուրքի բաղանեաց, ներսն որպէս հաւուզ եւ շուրջ զնովաւ մէրմէռէ սըներ. եւ Ադամայ մինչեւ ցայսօր ինչ սուրբ որ եղել է եւ ինչ չարչարանք որ կրել է, զամէնն նկարած էր դեղովք ի չորս յորմն, զոր տեսեալ մարդիք զայնպիսի աղիողորմ կսկծալի դառն տանջանս, զղջայր սիրտն եւ աչացն արտասուս հանէր. զորս ի գլխոյն ի վայր սղոցեալ, զայլս ի մէջ վիմաց եդեալ որպէս ի մամուլս, որ աչվին, ուղեղն եւ աղիքն ի դուրս վազել էր, ոմանց ձեռս եւ ոտս հատեալ, այլոց զլեզուն, կիսոց զստինսն քալփատնով [1] ցետեալ, այլոց զոլոքսն ճմլեալ, զայլս քերանօք քերեալ. եւ զայլս երկաթի ճանկօք պատառեալ. եւ զայլսն այլ իմն մահուամբ ի կենաց հանեալ, որպէս գրեալ է ի պատմութիւնս նոցա։ Եւ այնպէս հոգեսէր [2] եւ աստուածասէրք են, որ զատ մեծ եկեղեցեաց եւ վանօրէից՝ ամէն փողոցս մատուռնի էր շինած, երեք, չորս եւ հինգ եւ մին քան զմին գեղեցիկ եւ պատվական։