Ուղեգրութիւն

[Ա]  ԺԱՄԱՆՈՒՄՆ

Եւ եկեալ ի [1] տիրախնամ եւ աստուածապահ մայրաքաղաքն Լէվ կոչեցեալ, որ է իրեք արքեպիսկոպոսաց աթոռ՝ Լէհաց, Ըռզաց եւ Հայոց։

Եւ եկին ընդ առաջ մեր քահանայք եւ ժողովուրդք եւ մեծարանօք տարան իջուցին ի վանքն Սուրբ Հաճկատար. եւ մեծ հարկիս արարին Ղուկաս պարոնտէրին որպէս Երուսաղէմայ նուիրակին։ Եւ նստաւ անդ երկու շաբաթ. ապա տարին ի քաղաքն եւ հանգուցին ի դարպասն զարդարած, որ էր եպիսկոպոսարան։ Զի այսպէս սահմանք էր Լով. երբ նուիրակ գայ Երուսաղէմայ կամ Էջմիածնայ [2], նախ իջնու վանքն. յետ իրեք աւուր նստին ԺԲ աղայ երեսփոխանօք եւ քահանայիւք եւ ղրկեն քահանայ մի երկու աղայով առ նայ, եւ հարցանեն թէ վասն է՞ր եկել է. ժողովքի՞ թէ ուրիշ բանի։ Եւ նա ասէ զպատճառն։ Եւ թէ ունի վկայական թուղթ՝ տանին փառօք ի քաղաքն եւ թէ չունի՝ Վանիցն ճանփու դնեն։