Ուղեգրութիւն

[ԻԳ]  ԱՂԲԵՐՔ ԵՒ ԱՒԱԶԱՆՔ

Եւ կայր ի Հռոմ աւելի քան տասն հազար չէշմայ, ամէնն գեղեցիկ եւ պատուական, հաւուզով եւ շատրվանով. որ եւ նոքա յոյժ ողորմածք եւ գթած։ Եւ ամէն աղբիւր ազգ մի թամաշա ունէր. եւ ջուրն երկու, իրեք մզրախ թռչէր։ Այլ եւ տեսաք խէտումէտ ալաճայ մէրմէրէ մեծ հաւուզ մի որպէս սէնի, եւ չափեցաք՝ տասն խուլաճ ելաւ։ Եւ այլ զարմանաշէն աղբերք կային. ոմանց շատրվանն մերկ փոքր տղայք ունէին ի վերայ գլխոց եւ խաղային ծիծաղելով ընդ միմիանս, որպէս կենդանիք. այլ տեղ եղջերք ի վերայ երկու ոտաց վերացուցել են. եւ այլ հաւուզից բոլորն շարել են բադեր, սագեր, որոց բերանոց ջուր բխէր. եւ այլոց օձիցն պորտոյ ջուր ելնէ. եւ ոմանց աղջկանց պորտոյ. եւ ամօթ տեղաց ելնէ ջուր եւ ի ստանց. եւ տղայոցն ծածուկ անդամոց [1] ։

Եւ չարշու մի կար մեծ հաւուզ. եւ բոլորն ազգ եւ ազգ ահագնատեսիլ մարդիք եւ գարշատես պառաւք. ոմանք փող հարկանեն, մինչ զի թուշքն ուռուցեալք կարծես եթէ ճշմարիտ փողահար է. բայց աւա՜ղ որ ջուրն առ նոսա խըյմաթ չունի, միայն գրաստից տան եւ եփելու համար։ Եւ երբեմն յամառայնի ի ժամ տօթոյ տեսեալ զսառն եւ զցուրտ ջուրն կամէաք ըմպել. թոյլ չետուն մեզ, թէ չլինի ըմպէք, զի մեռանիք. եւ բերեալ գինի տային մեզ։ Հազար ափսոս զայն հաւուզնին եւ զքաղցրահամ աղբերս եւ ջուրս բարեհամս [2], որ անդ անարգ է, զի բնաւ չըմպեն [3] ջուր, բայց գինի. եւ ով ըմպէ՝ կարծեն թէ մեռանի ջրէն. բայց մեզ կենդանութիւն է ջուրն։