Ոմն 
  
   Թիֆլիզեցի 
  
   Մկրտում 
  
   անուամբ 
  
   ախթարմայ, 
  
   եդեալ 
  
   էր 
  
   ի 
  
   Բայազիտ 
  
   առ 
  
   Տէր 
  
   Վահանն 
  
   յաւանդ 
  
   զիրս 
  
   ինչ, 
  
   որք 
  
   էին 
  
   ակնեղէնք, 
  
   եւ 
  
   գնացեալ 
  
   ի 
  
   Թիֆլիզ 
  
   մեռեալ 
  
   էր 
  
   անդէն, 
  
   եւ 
  
   կտակեալ 
  
   էր 
  
   որդւոյ 
  
   իւրում 
  
   որոյ 
  
   անունն 
  
   էր 
  
   Ստեփաննոս, 
  
   առնուլ 
  
   յաւանդն 
  
   իւր 
  
   ի 
  
   Տէր 
  
   Վահանէն: 
  
   Եւ 
  
   ետ 
  
   զԶօհրաբ 
  
   ոմն 
  
   ինքեան 
  
   վէքիլ 
  
   արարեալ 
  
   թղթով 
  
   եւ 
  
   մահսէրով 
  
   յղեալ 
  
   էր 
  
   ի 
  
   Բայազիտ 
  
   առնուլ 
  
   զայն: 
  
   Իսկ 
  
   Տէր 
  
   Վահանն 
  
   երկուցեալ 
  
   յապագայական 
  
   վտանգէ, 
  
   կամեցեալ 
  
   զհաստատուն 
  
   գիր 
  
   իմն 
  
   ունիլ 
  
   ի 
  
   ձեռին, 
  
   եւ 
  
   ապա 
  
   տալ 
  
   նմա 
  
   զիրն, 
  
   չհաւատալով 
  
   այն 
  
   մահսարին: 
  
   Վասնորոյ 
  
   ասացեալ 
  
   էր, 
  
   թէ` 
  
   առանց 
  
   սրբազան 
  
   վեհի 
  
   հրամանին 
  
   տալ 
  
   ոչ 
  
   կարեմ: 
  
   Ուստի 
  
   Զօհրաբն 
  
   եկեալ 
  
   առ 
  
   սրբազան 
  
   վեհն, 
  
   խնդրեաց 
  
   տալ 
  
   զթուղթ 
  
   մի 
  
   ի 
  
   վերայ 
  
   Տէր 
  
   Վահանին, 
  
   զի 
  
   տացէ 
  
   զաւանդն: 
  
   Եւ 
  
   սրբազան 
  
   վեհն 
  
   եւս 
  
   կամելով 
  
   լինիլ 
  
   այս 
  
   հաստատուն, 
  
   վասնորոյ 
  
   ոչ 
  
   հաճեցաւ 
  
   անդէն 
  
   առնուլ 
  
   Զօհարբին 
  
   զիրն 
  
   զայն, 
  
   այլ 
  
   զթուղթ 
  
   մի 
  
   գրեաց 
  
   առ 
  
   Տէր 
  
   Վահանն, 
  
   զի 
  
   ի 
  
   ձեռն 
  
   հաւատարիմ 
  
   ուրուք, 
  
   կամ 
  
   թէ 
  
   յԱթոռայնոցս 
  
   ոք 
  
   անդէն 
  
   պատահիցի , 
  
   յղեսցէ 
  
   զայն 
  
   ի 
  
   սուրբ 
  
   Աթոռս, 
  
   զի 
  
   աստ 
  
   ինքն 
  
   նոցա 
  
   տացէ, 
  
   զոր 
  
   նոյն 
  
   Զօհրաբն 
  
   տարաւ: 
  
   Հոկտ. 
  
   Ի .