Քահանայ
մի
ծերունի
Առաքել
անւամբ
ի
Բամբկաձորու`
եւ
ի
Դարվաս
անւամբ
գեղջէն,
բերել
ի
կենդանութեանն
ետ
աստ
զիւր
հոգւոյ
բաժինն
ս.
Աթոռոյս,
որ
էր
Բ
նորահաս
գօմէշ.
Բ
եզն,
Բ
կով,
եւ
Ա
սայլ:
Եւ
խնդրեաց
ի
սրբ.
վեհէն`
զի
Ա
ղապզ
տացէ
ինքեան,
զի
ի
ժամ
վախճանին
այլ
մի
խնդրեսցեն
զհոգեբաժինս:
Քանզի`
ինքն
ոչ
ունէր
որդի
եւ
ժառանգ
մարմնաւոր,
այլ
զսրբ.
մի
ի
մանկութենէ
պահեալ
եւ
սնուցեալ
որդեգիր
էր
արարեալ
իւրեան,
ուսուցեալ`
եւ
քահանայ
ձեռնադրել
տուեալ.
եւ
նա
եւս
ծերացեալ
էր,
եւ
ունէր
որդիս
եւ
ընտանիս,
եւ
նա
էր
ժառանգ
այս
քահանայիս:
Ուստի`
բարւոք
խորհրդով`
զիւր
հոգւոյ
բաժինն
ի
կենդանութեան
բերել
ետ:
Վասնորոյ`
զթուղթ
գրեաց
սրբ.
վեհն
ի
վերայ
Բամբակաձորու
ժողովրդեանն,
թէ
հոգեբաժինն
սորա
ինձ
էհաս.
ի
ժամ
սորա
վախճանին
այլ
մի
որ
խնդրեսցէ
հոգեբաժին:
Զոր
եւ
ետ
նմա,
եւ
գնաց
աստի
ի
նոյեմբերի
Դ:
