Ի 
  
   Բաղդատու 
  
   Բ 
  
   Հրէայք 
  
   եկին 
  
   ի 
  
   սուրբ 
  
   Աթոռս 
  
   ի 
  
   պատճառ 
  
   քրիստոնեութեան: 
  
   Անուն 
  
   միոյն 
  
   էր 
  
   Իսրայել: 
  
   Եւ 
  
   միւսոյն 
  
   Աբրահամն: 
  
   Որք 
  
   կամէին 
  
   մկրտիչ, 
  
   եւ 
  
   աստ 
  
   մնալ: 
  
   Եւ 
  
   երկոքեանն 
  
   եւս 
  
   տունս 
  
   ունէին 
  
   ի 
  
   Բաղտատ: 
  
   Եւ 
  
   խոստանային 
  
   մեզ 
  
   զտունս 
  
   իւրեանց 
  
   եւս 
  
   բերել 
  
   աստ: 
  
   Բայց 
  
   աստի 
  
   ահնարին 
  
   էր 
  
   բերեալ 
  
   զտունս 
  
   իւրեանց 
  
   վասն 
  
   երկիւղի 
  
   անօրինաց: 
  
   Վասնորոյ` 
  
   խորհրդակցեալ 
  
   ընդ 
  
   սրբազան 
  
   վեհին 
  
   ի 
  
   թիֆլիզ, 
  
   զի 
  
   ժամանակ 
  
   ինչ 
  
   մնասցեն 
  
   անդ, 
  
   եւ 
  
   անտի 
  
   զփայեակ 
  
   մի 
  
   յղեալ 
  
   ի 
  
   Բաղդատ, 
  
   զտունս 
  
   իւրեանց 
  
   անդ 
  
   բերել 
  
   տացեն, 
  
   եւ 
  
   անտի 
  
   տամբն 
  
   իւրեանց 
  
   վերադարձցին 
  
   ի 
  
   սուրբ 
  
   Աթոռս: 
  
   Վասնորոյ` 
  
   եւ 
  
   սրբազան 
  
   վեհըն 
  
   ընդ 
  
   նոսա 
  
   զթուղթ 
  
   մի 
  
   գրեաց 
  
   առ 
  
   Թիֆլիզու 
  
   նուիրակ 
  
   եւ 
  
   Առաջնորդ 
  
   Ռէթէոս 
  
   վարդապետն: 
  
   Որում 
  
   եւ 
  
   ծանոյց 
  
   զգալն 
  
   հրէիցն 
  
   անդ 
  
   եւ 
  
   զորպէսն 
  
   նոցա: 
  
   Եւ 
  
   պատուիրեաց` 
  
   զի 
  
   ըստ 
  
   ամենայնի 
  
   մուղայէթ 
  
   լեալ 
  
   նոցա, 
  
   ի 
  
   պատշաճաւոր 
  
   տեղւոջ 
  
   զետեղեցուսցէ, 
  
   եւ 
  
   խարճի 
  
   եւս 
  
   եթէ 
  
   պիտոյասցի 
  
   տացէ, 
  
   եւ 
  
   որքան 
  
   անդր 
  
   են` 
  
   զկարիս 
  
   նոցա 
  
   հոգասցէ, 
  
   մինչեւ 
  
   ինքեանք 
  
   ըստ 
  
   պայմանին 
  
   իւրեանց 
  
   փայեակ 
  
   յղեսցեն 
  
   ի 
  
   Բաղդատ 
  
   եւ 
  
   զոր 
  
   ինչ 
  
   մտադրեալ 
  
   ունին 
  
   այնպէս 
  
   արասցեն: 
  
   Եւ 
  
   մանաւանդ 
  
   ուշադիր 
  
   եւս 
  
   լիցի 
  
   նոցա 
  
   թէ 
  
   զորինչ 
  
   աստ 
  
   մեզ 
  
   պայմանեցին, 
  
   անդ 
  
   ի 
  
   նորյ 
  
   պայմանին 
  
   կան 
  
   մնան: 
  
   Զփայեակն 
  
   յղեն 
  
   շուտով 
  
   յօժարութեամբ, 
  
   եւ 
  
   մինչեւ 
  
   ցդառնալն 
  
   առ 
  
   ինքեանս 
  
   փայակին, 
  
   ի 
  
   նոյն 
  
   դիտմանն 
  
   անշեղ 
  
   մնան, 
  
   թէ 
  
   յայլ 
  
   եւ 
  
   այլս 
  
   յեղաշրջին: 
  
   Կամ 
  
   որքան 
  
   անդ 
  
   մնան, 
  
   զսիրտն 
  
   իւրեանց 
  
   ուղղապէս 
  
   ի 
  
   մեր 
  
   կողմն 
  
   պահեն, 
  
   թէ 
  
   ընդ 
  
   կրօնիւք 
  
   այլոց 
  
   մտադրին: 
  
   Եւ 
  
   թէ 
  
   ըստ 
  
   ամենայնի 
  
   անխոտոր 
  
   տեսցէ 
  
   զնոսա 
  
   ի 
  
   կամս 
  
   ի 
  
   դիտմունս 
  
   եւ 
  
   ի 
  
   պայմանս 
  
   իւրեանց, 
  
   յոյժ 
  
   բարի 
  
   է 
  
   ինքն 
  
   եւս 
  
   խնամատար 
  
   լիցի 
  
   նոցա 
  
   եւ 
  
   մի 
  
   թողուցու 
  
   յայլս 
  
   յարիլ 
  
   կամ 
  
   զխորհուրդս 
  
   իւրեանց 
  
   ումեք 
  
   յատնել: 
  
   Եւ 
  
   ինքն 
  
   եւս 
  
   ումեք 
  
   մի 
  
   յայտնեսցէ 
  
   զխորհուրդս 
  
   նոցա 
  
   բաց 
  
   ի 
  
   Արքայէն, 
  
   եթէ 
  
   հարցանիցէ: 
  
   Եւ 
  
   նմա 
  
   եւս 
  
   լսլեայն: 
  
   Բայց 
  
   տեսցէ 
  
   թէ` 
  
   յայսց 
  
   վերոգրեցելոցս 
  
   ի 
  
   ներհակն 
  
   թնթանան, 
  
   փութով 
  
   ազդ 
  
   արասցէ 
  
   ինքեան` 
  
   եւ 
  
   որպէս 
  
   գրեսցէ 
  
   ինքեան 
  
   վասն 
  
   նոցա, 
  
   այնպէս 
  
   արասցէ: 
  
   Այլեւ 
  
   ծանոյց 
  
   նմա` 
  
   ըստ 
  
   խնդրոյ 
  
   Արքային 
  
   զտեղապահն 
  
   ընդ 
  
   Աֆթանդլին 
  
   յղելն 
  
   անդ, 
  
   եւ 
  
   խանին 
  
   յետս 
  
   դարձուցանել 
  
   զտեղապահն 
  
   յԵրեւանայ 
  
   (որպէս 
  
   ի 
  
   յուլիսի 
  
   ԻԷ 
  
   ասացաւ 
  
   ): 
  
   Նաեւ` 
  
   լուաք 
  
   թէ 
  
   յայնժամ 
  
   խանն 
  
   խոստացեալ 
  
   է, 
  
   զի 
  
   յետոյ 
  
   Արքային 
  
   միրգ 
  
   յղեսցէ, 
  
   եւ 
  
   զտեղապահն 
  
   եւս 
  
   թերեւս 
  
   յայնժամ 
  
   յղեսցէ 
  
   առ 
  
   նա: 
  
   Զայս 
  
   եւս 
  
   ծանոյց 
  
   նմա: 
  
   Եւ 
  
   պատուիրեաց 
  
   զի 
  
   Աֆթանդիլն 
  
   անդ 
  
   զոր 
  
   ինչ 
  
   այսր 
  
   աղագաւ 
  
   խօսեսցի 
  
   զամենայն 
  
   իմացեալ 
  
   փութով 
  
   գրեսցէ 
  
   ինքեան: 
  
   Յղեցաւ 
  
   այս 
  
   ընդ 
  
   Բց 
  
   հրէիցն: 
  
   Որ 
  
   ելին 
  
   աստի 
  
   ի 
  
   օգոստոսի 
  
   ԺԳ: